ملاقات با خاص ترین فولکس فولکس واگن کشور
خودروسازان بزرگی چون فیات، تویوتا و پژو همواره به کشورهای در حال توسعه به چشم بازارهایی برای فروش پر شمار محصولات قدیمی و ارزان قیمت خود می‌نگرند، فولکس واگن نیز از این قاعده مستثنی نیست.
به گزارش خودروتک، این شرکت در سال ۱۹۵۳ با هدف عرضه هرچه بیشتر ساخته‌های مردمی خود، اقدام به تاسیس کارخانه‌ای در برزیل کرد تا ضمن کاهش هزینه‌های تولید خودروهایی نظیر بیتل و اجداد ترانسپورتر بازار رو به رشد کشورهای حوزه آمریکای لاتین را در اختیار گیرد.
عجیب نیست که قالب تولیدات این کارخانه در شرایط اقتصادی بسیار ضعیف آن دوران برزیل به مدل‌های ارزان قیمت و نه چندان جذاب محدود می‌شد و البته این رویه تا امروز نیز ادامه یافته است، چرا که شاخه برزیلی بر خلاف شعبه مکزیک، تنها برای تولید مدل‌های ضعیفی نظیر خانواده GOL، FOX و مدل‌های اولیه بیتل و ترانسپورتر در نظر گرفته شده بود.
جالب آنکه تولید فولکس واگن تایپ ۲ که در کشورمان به نام استیشن شناخته می‌شود تا همین اواخر نیز در برزیل ادامه داشت و سرانجام ماه گذشته تغییر قوانین ایمنی، پس از گذشت ۶۲ سال متوقف شد. با تمام این اوصاف در تاریخ شعبه برزیلی فولکس واگن نیز نقاط درخشانی از تولید خودروهای جذاب و زیبا دیده می‌شود که از جمله آن ها می‌توان به عرضه مدل معروف فولکس واگن کارمن گیا اشاره کرد.
بازار بسته
در دهه ۷۰ بازار برزیل بر روی واردات خودروهای خارجی بسته شده بود، از این رو مهندسان فولکس واگن تصمیم به تعریف پروژه‌ای اختصاصی برای تولید یک خودرو اسپرت و متفاوت برای جلب قشر جوان گرفتند.این در حالی بود که به دلیل محدودیت‌های فنی و مسائل مالی، امکان طراحی مجموعه فنی تازه‌ای برای نیرو بخشیدن به این مدل جدید که تحت عنوان پروژه X شناخته می‌شد وجود نداشت.
از همین رو مهندسان طراحی به سرپرستی فردی به نام شیمان و حمایت رودولف لایدینگ مدیر عامل وقت کمپانی،تصمیم به ساخت مدلی تازه بر اساس پلت فرم موجود گرفتند و بدین ترتیب نخستین نسل از محصول اسپرت و جذاب تحت عنوان SP1 عرضه شد که از شباهت غیر قابل انکاری با سبک ساختاری محصولات پورشه برخوردار بود.
مدل قوی‌تر
پس از مدت اندکی SP1 که از پیشرانه‌ای ۱٫۶ لیتری و هوا خنک ۶۵ اسب بخاری نیرو می‌گرفت، با مدل قوی تر و اصلاح شده SP2 جایگزین شد.تا پایان سال ۱۹۷۶ بیش از ده هزار SP2 خط تولید فولکس واگن برزیل را ترک کردند و از میان آن ها تنها ۶۷۰ دستگاه برای صادرات به کشورهای اروپایی نظیر پرتغال در نظر گرفته شده بودند.درست به همین دلیل نیز SP2 امروزه یکی از با ارزش ترین کلاسیک‌های فولکس واگن محسوب می‌شود و از محبوبیت فراوانی بین کلکسیونر ها برخوردار است.
جالب انکه تعداد انگشت شماری از این خودروهای صادراتی نیز به ایران راه یافته اند که هم اکنون از ارزش کلاسیک قابل توجهی برخوردارند.چندی پیش فرصتی دست داد تا در بعد از ظهری تابستانی به دیدار یکی از سالم ترین SP2های باقیمانده در کشورمان برویم.
ساده و متفاوت
شاید در مقایسه با خودروهای امروزی، طراحی SP2 چندان خاص به نظر نرسد، اما کافیست برای تصور حال و هوای آن روزها،خودرویی نظیر ب ام و ۲۰۰۲ را در ذهن مجسم کنید که یکی از موفق ترین خودروهای اسپرت اروپایی در سال‌های ابتدایی دهه ۷۰ به شمار می‌آمد،از مقایسه ۲۰۰۲ با SP2 می‌توان دریافت که محصول فولکس واگن بزریل تا چه حد جلوتر از زمان خود طراحی شده اشت.
دماغه طویل ،زاویه خوابیده شیشه جلو، سقف کوتاه و منحنی شکل به همراه شکاف‌های مخصوص هوا رسانی به پیشرانه تعبیه شده بر روی محور عقب،در کنار گلگیرهای بزرگ و درب کشیده خودرو، از جمله عواملی هستند که حس سریع بودن را به بیننده منتقل می‌نمایند.
طراحی اتوکشیده و آیرودینامیک SP2 در تمامی زوایا زمانی به چشم می‌آمد که پورشه ۹۱۱ برای بسیاری افراد، چیزی جز نمونه اسپرت فولکس بیتل با گلگیرهای متورم نبود.عجیب نیست که خطوط هماهنگ و دلنشین SP2 کمی بعد به الگویی برای ساخت مدل جاودانه پورشه ۹۲۸ مبدل شده باشند، خودرویی که به عنوان یکی از متفاوت ترین محصولات کلاسیک پورشه تا به امروز شناخته می‌شود.با این اوصاف می‌توان SP2 را از نظر طراحی خودرویی صاحب سَبک، متناسب و خوش استایل نامید.
مشخصات فنی
SP2 با کد فنی ۴۱۹ در واقع پر پایه پلت فرم TYPE 4 فولکس واگن شکل گرفته است و حتی در برخی قطعات ظاهری مانند چراغ‌های بزرگ جلو و عقب نیز با مدل‌های این خانواده قطعه مشترک دارد.
ترمزهای دیسکی برای چرخ‌های جلو و کاسه‌ای برای چرخ‌های عقب، سیستم تعلیق مک فرسون استرات برای محور جلو و میل پیچشی برای محور عقب،در کنار پیشرانه چهار سیلندر باکسر و هوا خنک معروف فولکس واگن، مهمترین ویژگی‌های فنی SP2 را تشکیل می‌دهند.
ساختار کلی بدنه از ابتدا بر پایه یک کوپه ۲ نفره طراحی شده است، از این رو صندلی‌ای برای سرنشینان عقب وجود ندارد و فضای پشت صندلی سرنشینان جلو با حجم ۲۰۵ لیتر در کنار فضای جلوی ۱۴۰ لیتری به عنوان محلی برای حمل اسباب و لوازم سرنشینان ایفای نقش می‌کنند.SP2 با دو پیشرانه ۱٫۶ و ۱٫۷ لیتری عرضه می‌شد که به ترتیب از توانایی تولید ۶۵ و ۷۵ اسب بخار قدرت برخوردار بودند.
علیرغم وزن خالص ۸۹۰ کیلوگرمی، چنین توانی برای لذت بردن از رانندگی با SP2 کافی نبود، و همین مسئله مهمترین نقطه ضعف این فولکس واگن ۱۶۰۰۰ مارکی در برابر سایر کوپه‌های اسپرت موجود در بازار محسوب می‌شد.
تفاوت پیشرانه‌ها
از نظر فنی تفاوت پیشرانه‌های ۱٫۶ و ۱٫۷ لیتری به افزایش قطر سیلندر از ۸۵٫۵ به ۸۸ میلیمتر محدود می‌شد، البته نسبت تراکم نیز با ۰٫۳ واحد افزایش به نسبت ۷٫۵ به ۱ رسیده است و همین مسئله در کنار افزایش توان، به افزایش گشتاور از ۱۱۲ به ۱۲۳ نیوتن متر منجر شده است.با چنین تغییراتی حداکثر سرعت با افزایشی ۱۲ واحدی به ۱۶۱ کیلومتر بر ساعت رسیده و شتاب گیری صفر تا یکصد کیلومتر در ساعت نیز در حدود ۱ ثانیه بهبود یافته و به ۱۶٫۴ ثانیه رسیده است که در مقایسه با سایر خودروهای هم کلاس بسیار مایوس کننده محسوب می‌شود.
پشت فرمان برزیلی آلمانی تبار
SP2 با ۴٫۲ متر طول و ۱٫۶ متر عرض خودروی جمع و جوری محسوب می‌شود، به خصوص که با سقفی به ارتقاع ۱۱۵ سانتی متر، در کابین نیز احساسی بسیار نزدیک به سطح زمین خواهید داشت.با این حال نشستن پشت فرمان به لطف ابعاد مناسب درب به راحتی امکان پذیر است و فضای داخلی نیز در مقام یک خودرو اسپرت و دونفره کافی و جادار به نظر می‌رسد.
هرچند که فضای چندانی برای افراد بلند قد وجود ندارد و تماس سر با سقف طبیعی خواهد بود.صندلی‌های اسپرت و نسبتا گود، به خوبی سرنشینان را در بر می‌گیرند.فرمان سه شاخه با نشان بزرگ فولکس واگن نیز حال و هوایی اسپرت دارد.ارگونومی کابین واقعا مناسب است اما جنس پلاستیکی پنل در برگیرنده مجموعه نشانگر ها در بخش مرکزی داشبورد چندان جالب نیست و تا حد زیادی ارزان قیمت بودن SP2 را به سرنشینان گوشزد می‌کند.
جالب‌ترین ویژگی کابین
شاید جالب ترین ویژگی کابین برای افراد علاقه مند به رانندگی، مجموعه پدال‌های گاز، ترمز و کلاچ باشند که بر طبق اصول کلاسیک خودروهای مسابقه‌ای آن دوران به کف کابین متصل هستند و حال و هوایی فوق اسپرت را به راننده هدیه می‌دهند.به لطف شرایط فنی مناسب خودرو، پیشرانه چهار سیلندر و دو کاربرات کهنسال با چرخاندن کلید به آسانی بیدار می‌شود.کلاچ بر خلاف بیتل بسیار نرم و سبک عمل می‌نماید و دنده ۱ به آسانی درگیر می‌شود.
ضرب آهنگ غرش پیشرانه نزدیک به هر موتور هوا خنک دیگریست که البته به لطف طراحی متفاوت آخرین منبع از مجموعه اگزوز، تا حدودی بم تر از سایر فولکس‌های هوا خنک احساس می‌شود.با این حال به دلیل تفاوت اساسی صدای این پیشرانه با پیشرانه‌های متداول، حدس زدن دور موتور بدون نگاه به دور سنج چندان آسان نیست.ضریب دنده‌های چهار گانه گیربکس به شکل خارق العاده‌ای نزدیک به یکدیگر انتخاب شده اند تا کمبود قدرت پیشرانه تا حد ممکن جبران شود.
محل فیزیکی
از نظر محل قرارگیری فیزیکی اهرم تعویض دنده نیز وضعیت به همین منوال است و هر بار تغییر دنده با حداقل جابه جایی دست راننده و در کوتاه ترین زمان ممکن می‌شود، همین امر نیز به افزایش لذت رانندگی با SP2 کمک فراوانی می‌کند.
ترمز ها چندان قدرتمند احساس نمی شوند اما در مقایسه با توان پیشرانه قابل قبول به نظر می‌رسند.علیرغم ارتفاع اندک خودرو از سطح زمین و رینگ‌های سایز بزرگ و غیر فابریک خودرو مورد آزمایش، فنر بندی به شکل اعجاب آوری نرم و دقیق واکنش نشان می‌دهد، چرا که حداکثر چسبندگی چرخ ها به همراه حداقل کوبش در مواجه با دست انداز‌های پرتعداد سطح شهر، کاملا قابل لمس است.البته با توجه به شکل بدنه از نمای جانبی، می‌توان حدس زد که SP2 در سرعت‌های بالا کمی سبک احساس شود، چرا که در نبود بال عقب، منحنی سقف برای تولید حجم قابل توجهی از نیرو رو به بالا کاملا ایده آل به نظر می‌رسد.
در مجموع
در مجموع باید گفت که تجربه رانندگی با فولکس واگن SP2 در مقام یک خودرو اسپرت، کم ارتفاع و موتور عقب، لذت بخش و فراموش نشدنیست.هرچند توان پیشرانه برای سرعت گیری‌های هیجان انگیز و فشرده شدن در پشتی صندلی ها کافی نیست، اما در عوض ارتفاع اندک، صدای خاص موتور و کم فرمانی اندک ناشی از تقسیم وزن غیر متعادل، همگی تنها در SP2 قابل لمس هستند، به خصوص که واکنش افراد پیاده و سایر رانندگان نیز در مواجه با ظاهر بسیار متفاوت SP2 بسیار جالب است،چرا که مواجه شدن با فولکس واگنی ناشناخته با ظاهری فریبنده و سوپر اسپرت مانند، هر روز اتفاق نمی افتد.
منبع: رگلاژ
