خودروهای پرنده می آیند یا می روند؟
ایده خودروهای پرنده اصلا موضوع تازه‌ای نیست، حتی اوایل قرن بیستم هم اختراع شده اما هرگز به تولید و استفاده انبوه نرسیده است. حتی خودران‌ها هم در حال پیشرفت و ورود به جریان عادی زندگی هستند اما در افق دید، هنوز هم گسترش و فراوانی خودروهای پرنده دیده نمی‌شود.
به گزارش خودروتک به نقل از سایپا نیوز ، بد نیست دلایل آن را با هم بشماریم. اولین مدل خودروی پرنده را هنری فورد در نظر داشت، چند سال بعد از تحول بنیادی در تولید انبوه خودرو، کم مانده بود که این نابغه صنعت خودرو، صنعت هوانوردی را به چالش بکشد و آنها را مجبور کند برای روزی خود به تقلا بیفتند.
بی‌تردید همه مردم دنیا اسم فورد موستانگ را شنیده‌اند اما فورد فلیور Ford Flivver را شاید هرگز نشنیده باشند. فلیور نامی بود که فورد روی نمونه اولیه خودروی پرنده خود گذاشت. متاسفانه نمونه آزمایشی آن در سال ۱۹۲۸ در اقیانوس آرام سقوط کرد و خلبان آن هم جان خود را از دست داد. در سال ۱۹۳۱، فورد یک بار دیگر شانس خود را امتحان کرد و نام آن را هم استاوت اسکای کار Stout Skycar [به معنی خودروی تنومند آسمان] گذاشت که کمی از نمونه قبلی موفق‌تر بود اما رایج و فراگیر نشد.
با پدیدار شدن آثار رکود عظیم در آمریکا و کاهش اشتیاق، این نمونه‌های اولیه به فراموشی سپرده شدند اما طراحی و امکان‌سنجی آن در فورد همچنان ادامه یافت. سرانجام خود هنری فورد اذعان کرد که شاید هنوز زمان آن نرسیده است.
با اینکه شورولت و دوج همیشه رقبای اصلی فورد بودند اما هیچ‌کدام شانس خود را درخصوص خودروهای پرنده امتحان نکردند. از خودروسازان بزرگ که بگذریم، افرادی مثل مولت تایلر Molt Taylor از مهندسان هوافضای آمریکا هم به صورت فردی این اشتیاق را دنبال می‌کردند. او هم با امتزاج یک خودرو با یک هواپیما، ماشین غول پیکری اختراع کرد که نامش را آئروکار Aerocar یا خودروی هوایی گذاشت. این خودرو هم هیبریدی از چند ماشین بود هم می‌توانست در هوا پرواز کند و هم در جاده مثل ماشین راه برود.
با اینکه موافقت‌ها و تایید‌یه‌های حکومتی را گرفت اما سرمایه‌گذار پیدا نکرد و تا سرمایه‌گذار پیدا نشود، امیدی به تولید انبوه نمی‌رود. فقط از این اختراع ۶ دستگاه تولید شد. بنابراین این سوال پیش می‌آید که یک قرن برای گسترش و پیشرفت خودروهای هوایی کافی نیست؟ از نمونه‌های اولیه چند نسل می‌گذرد و ما همچنان منتظر خودروهای پرنده‌ایم.
اما اگر قرار باشد خودروهای هوایی رایج و متداول شوند، بی‌تردید باید فکری به حال سرو صدای خودروها در نیمه شب کرد. در آن صورت خواب و آرامش از مردم گرفته می‌شود. اگر قرار باشد خودروها عمود پرواز شوند و به خواست راننده در انواع و اقسام وضعیت‌ها فرود بیایند و پرواز کنند، ناچار باید ملخ و فن خنک‌کننده داشته باشند (یا از فناوری‌های مشابه دیگر استفاده کنند) اما بی‌صدا شدن فن و ملخ تقریبا غیرممکن است.
در صورتی که خودروهای هوایی فراگیر و رایج شوند، به قدری تعداد آنها زیاد می‌شود که دیگر نمی‌توان صدای آن را در شهرها تحمل کرد. فقط برای مقایسه صدای هلیکوپتر دونفره Bell J-۲A را در نظر بگیرید. حداقل ۱۰۰ دسیبل صدا تولید می‌کند. موضوع این است که اگر رایج شود، دیگر یکی یا دوتا نیست و فقط لحظه نیست. بنابراین اگر قرار است خودروی هوایی فراگیر شود اول باید به آلودگی صوتی آن فکر شود. دلیل دوم تاخیر در ورود خودروهای هوایی انرژی است. در حال حاضر دنیا به خاطر آلاینده‌های کربنی و گرمایش زمین، با معضلات بزرگی روبه‌رو است و تمام تلاش دولتمردان در سراسر دنیا کاهش وابستگی به نفت است. بدون یک منبع انرژی بی‌صدا و تجدیدپذیر و بدون آلایندگی، رویای خودروهای هوایی همچنان رویا باقی خواهد ماند.
