فرمول یک/ 5 اتفاق مهم در فصل 2018

فصل 2018 فرمول یک هم به پایان رسید، فصلی که آغازی جذاب داشت و پایانی قابل پیش‌بینی.

به گزارش خودروتک، جدای از برد و باخت‌ها، سبقت‌ها و تصادف‌ها در این مقاله، نگاهی کوتاه می‌کنیم به پنج سکانس تاثیرگذار 2018، اتفاقاتی که شاید تا سال‌ها در یادمان بماند.

هیلوی منفور، هیلوی منجی

درست بعد از قطعی شدن استفاده از هیلو و الزامی شدن این افزونه از سوی فیا و فرمول یک، موجی از انتقادها پدید آمد. گروهی این تصمیم  را “مغایر با دی‌ان‌ای فرمول یک” خواندند. عده‌ای هم این قطعه را زشت و بی‌استفاده پنداشتند و آن را “راه حل حادثه‌هایی خواندند که دیگر پیش نمی‌آیند”. اما چندی نگذشت و در مسابقه‌ی فرمول دوی اسپانیا، هیلوی منجی در اولین آزمون خود سربلند شد و جان تدسوکا ماکینوی ژاپنی را نجات داد.

البته این قطعه‌ی بحث‌برانگیز، نمره‌ی قبولی خود را در گرندپری بلژیک از طرفداران فرمول یک گرفت. در ابتدای مسابقه، خودروی فرناندو آلونسو با رنوی نیکو هالکنبرگ برخورد کرد و پروازکنان گذشت و بعد از سایشی با سقف خودروی لکرک کنار رفت. بعد از این تصادف تقریبا همه‌ی رانندگان حرفه‌ای، چه بازنشسته و چه فعال از هیلو تمجید کردند و آن‌هایی هم که حاضر به میزبانی این نوآوری نبودند، آن را پذیرفتند.

از یاد نبریم، درست در مسابقه‌ی پایانی فصل که خودروی هالک از پیست منحرف شد و به دیواره چسبید، این راننده با کمی تقلا از خودرویش خارج شد. اتفاقی که نشان داد، با این که هیلو در رقابت‌های پایه و حتی فرمول ای استفاده می‌شود، هنوز هم جای کار و پیشرفت دارد.

فصل 2019، جنگ ستارگان آکادمی

در پایان این فصل شاهد دو جابجایی بزرگ بودیم. فرناندو آلونسو، ماتادور محبوب اسپانیایی از دنیای فرمول یک خداحافظی کرد و کیمی رایکونن، آخرین قهرمان سرخ‌پوش هم از تیم فراری جدا شد و به آلفارومئو سائوبر پیوست. رانندگانی که روزی “آینده‌ی فرمول یک ” خوانده می‌شدند، حالا بخشی از تاریخ آن به شمار می‌روند. این تغییرات و بیشتر از این، باعث شد تا جایی برای جوان‌ترها باز شود. همان طور که در جریان هستید در فصل بعد، جورج راسل از (آکادمی) مرسدس، چارلز لکلرک از فراری، پیر گسلی از ردبول و لندو نوریس از مکلارن در پیست خواهند بود. فارغ التحصیلانی که در رقابت‌های پایه و یا تیم‌های میانه‌جدولی عملکرد خوبی داشتند.

جورج راسل با قهرمانی در مسابقات فرمول2، باعث شد تا ویلیامز بزرگ به عنوان مشتری مرسدس، روی او سرمایه‌گذاری کند. لندو نوریس هم بعد از مهاجرت استافل وندورن به فرمول ای، و کسب نایب قهرمانی فرمول دو فصل 2018، فرصت پوشیدن نارنجی محبوبش را پیدا کرد. و پیر گسلی هم با شکست دادن هم تیمی‌اش نشان داد واقعا لیاقت صندلی ردبول را دارد و انتخاب او به عنوان راننده‌ی دوم بعد از جدایی گورکن، از روی اجبار نبوده است.

در میان این چهار راننده، شاید جوان موناکویی خوش‌شانس‌ترین باشد. او فصل بعد برای خودرویی رانندگی می‌کند که امکان برد و قهرمانی دارد. در عوض، ریسک بزرگ ردبول مبنی بر استفاده از موتور هوندا شاید این شانس را از مکس ورشتپن یا پیر گسلی بگیرد. البته هیچ چیز تا قبل از شروع فصل مشخص نمی‌شود. باید منتظر ماند و دید که آیا این تازه‌واردها می‌توانند کابوس برادران بزرگشان شوند و تکلیف قهرمانی را مشخص کنند یا نه.

سنگاپور! خودتی؟

داستان قهرمانی پارسال در دور اول گرندپری سنگاپور تمام شد. جایی که سباستین فتل با یک دفاع عجیب و شاید نابجا با خودروی مکس و مرد یخی تصادف کرد و شاهد پیروزی رقیب اصلی‌اش بود.

امسال هم به نوعی این اتفاق تکرار شد. اما تلخی شکست امسال برای شماره 5 بیشتر بود. چرا که زنجیره‌ی اشتباهات پیاپی آلمانی، این فصل بلندتر شد تا جایی که بسیاری از مفسران و ورزشی‌نویسان مطرح فرمول یک، به این باور رسیدند که “فتل، این فصل را به خودش باخت”. حتی به او توصیه شده بود که به روانپزشک ورزشی مراجعه کند.

نابخشودنی‌ترین این اشتباهات، روز بارانی هوکنهایم بود. رقابتی که برای راننده‌ی میزبان از خط یک آغاز شد و به دیواره‌ی پیست ختم شد و درست مثل پارسال، این بریتانیایی بود که پیروز مسابقه شد. اما این پایان راه نبود. لوئیس، پنج رقابت از شش مسابقه‌ی بعدی را هم درست در شرایطی که فتل در بدترین وضعیت روحی و تکنیکی‌اش بود، برد و مهر قهرمانی پنجمش را پررنگ‌تر کرد.

البته این اتفاقات، فتل را باتجربه‌تر کرد. فراموش نکنیم، فرمول یک آن قدر غیرقابل پیش‌بینی است که لوئیس طی چند سال، یک نبرد 4 به 1 را از فتلی که گفته می‌شد آماده‌ی شکستن رکوردهای شوماخر است، برد و نشان داد برای بهترین بودن، سریع‌تر بودن کافی نیست. بلکه اطمینان از پایداری پیوسته‌ی خودرو، اعتماد کامل به اعضای تیم و تلاش حداکثری همه‌ی گروه هم نیاز است. فرمولی که طی سال‌های اخیر مرسدس و همیلتون به آن رسیده‌اند و بهتر از هر تیم دیگری آن را حفظ کرده‌اند.

تصمیم فرانک

خیلی خلاصه، هیچ تیمی در 2018 طعم فاجعه را بهتر از ویلیامز نچشید. تیم مدعی دهه‌ی نود، چند سالی است با مشکل روبروست اما امسال با دعوت از دو راننده‌ی اسپانسری، لنس استرول و سرگی سیروتکین دست به یک قمار از پیش باخته زد. این تیم فقط در دو رقابت فصل، موفق به امتیازگیری و در رده‌بندی تیمی آخر شد. نتیجه‌ای که باعث تغییر رویکرد مدیران این تیم به پروسه‌ی استخدام راننده شد.

علاوه بر جورج راسل جوان که بحث شد، فرانک ویلیامز بزرگ، تصمیم گرفت به رابرت کوبیتسای لهستانی فرصت حضور دوباره در بالاترین سطح مسابقات موتوراسپورت را بدهد. کوبیتسایی که قهرمان فرمول رنوی 2005 بود و  از 2006 تا 2010 برای تیم‌های سائوبر ب ام‌ و و رنو رانندگی می‌کرد. اما تصادف نابهنگامش در رالی و مصدومیت شدید از ناحیه‌ی دست، او را از دنیای پرهیایوی فرمول1 دور کرد. اگر به یاد بیاورید، پارسال نیکو روزبرگ سعی کرد با ایجاد لابی و کمپین، صندلی دوم ویلیامز را برای او اجاره کند اما این نبرد را به روس کم سروصدا باخت و لهستانی خندان راننده‌ی رزرو این تیم شد.

ناگفته ماند، ضرر این نتیجه به امسال ختم نمی‌شود. زمانی که دو راننده‌ی تازه‌کار یا سطح پایین برای تیمی رانندگی کنند، هرگز مهندسان و مکانیک‌ها به نهایت توانایی ماشین –در حالت مسابقه- پی نمی‌برند و این خود به ترمزی برای پیشرفت تیم در سال‌های بعد تبدیل می‌شود. البته کوبیستا تا حدودی با نسل جدید خودروهای فرمول یک آشناست و امیدوار است بتواند این چالش را با پیروزی پشت سر بگذارد. در کنار او هم جوانی است که چشم به صندلی مرسدس دارد. طرفداران ویلیامز مشتاقند تا تجربه و انگیزه‌ی این دو راننده، خونی تازه به این تیم پرافتخار تزریق کند. فرمول دوستان هم امیدوارند فصل بعد شاهد تولد دوباره‌ی این سازنده‌ی تاریخ‌ساز باشند.

کسی حواسش نیست، گاز بده!

تیم فرانسوی رنو بعد از سال 2011 در فرمول یک شرکت نکرد. برخی ریشه‌ی این تصمیم را در اتفاقات سال 2008 می‌دیدند و بعضی هم معتقد بودند قهرمان شدن ردبول با موتورهای این سازنده، برای آن‌ها کافی است. اما سرانجام پس از ورشکست شدن تیم لوتوس، زنبورها دوباره به گاراژ برگشتند. بنابر گفته‌ی ابیتبول، قرار بود سال سوم به سکو برسند. این اتفاق نیفتاد اما دستاورهایشان کمتر از سکو نبود. 2016 نهم شدند. سال بعد ششم و فصل رویایی 2018 با کسب رتبه‌ی چهارمی –با اتفاقی که برای فورس ایندیا افتاد- برای آنان به پایان رسید.

با در نظر گرفتن پیشرفت کلی، ثبات مدیریت و در اختیار داشتن رانندگان ششم و هفتم جدول، با کوچکترین لغزشی از سوی ردبول، رنو می‌تواند رتبه‌ی سوم سازندگان 2019 را از آن خود کند.

هالک بی‌حاشیه در بهترین رده‌ی ممکن قرار گرفت. او توانست در نبرد جذاب میانه‌جدولی‌ها، پرز، مگنوسن و همتیمی‌اش را شکست دهد. یادمان باشد، او هنوز موفق به کسب سکو نشده. شاید چند اسب بخار بیشتر در موتور رنو، بهترین کادوی کریسمس او باشد.

در دنیای متفاوت دنیل ریکاردو، اوضاع متفاوت بود. گورکن فصل کابوس‌واری را پشت سر گذاشت و شاید بتوان گفت بیشتر از همیلتون از اتمام فصل خوشحال شد. او می‌خواهد یک بار دیگر شانس خود را با موتور رنو امتحان کند. شاید سخن گفتن از احتمال قهرمانی او زود باشد اما شماره3 کم کم به سن بازنشستگی نزدیک می‌شود و هیچ کس نمی‌خواهد نام او را در فهرست “قهرمانان هرگز” در کنار بزرگانی مثل ژیل ویلنوو، استرلینگ ماس و روبنز باریکلو قرار دهد.

منبع: فرمول یک ایران