همه چیز درباره پیست نوربرگ رینگ معروف به جهنم سبز
مجموعه‌ی نوربرگرینگ که امروز باعنوان طولانی‌ترین و یکی از خطرناک‌ترین و لذت‌بخش‌ترین پیست‌های جهان شناخته می‌شود، میراث ارزشمند خودروسازی آلمان است. در این مقاله با تمام ویژگی‌های این پیست، آشنا خواهید شد.
به گزارش خودروتک ، نوربرگرینگ؛ مشهورترین پیست جهان که ابتدا با هدف نمایش توانایی‌های مهندسی و راننده‌های آلمان ساخته شده بود، داستانی شنیدنی دارد. در آستانه‌ی واردن شدن به دهمین دهه از شکل گرفتن نوربرگرینگ هستیم و این پیست هر روز شهرت بیشتری پیدا می‌کند. راننده‌ها، کارشناس‌ها و متخصص‌های رسانه‌ها و سازمان‌های معتبر جهان، طولانی‌ترین پیست مسابقه‌ی جهان را با عبارت‌های تاثیرگذاری توصیف می‌کنند.
- اگر در نوربرگرینگ سریع باشی، در هر پیستی موفق می‌شوی.
- اگر با رانندگی در نوربرگرینگ، ترس وجودت را نگرفت، پس به‌اندازه‌ی کافی سریع نبودی.
اما در بین تمام نقل قول‌های گذشته و امروز، دو نمونه اهمیت نوربرگرینگ را بهتر از همه نشان می‌دهند.
نیکی لائودا: هرکسی که می‌گوید نوربرگرینگ را دوست دارد، بخاطر این است که در این پیست با سرعت بالا و کافی رانندگی نکرده است.
جکی استوارت: جهنم سبز.
نیکی لائودا که به‌تازگی در سن ۷۰ سالگی از دنیا رفت، پس از تجربه‌ی رانندگی در نوربرگرینگ و تصادفی که او را تا یک قدمی مرگ برد، به‌خوبی وحشی بودن این پیست را درک کرد. جکی استوارت به‌عنوان یکی از پیش‌گامان افزایش ایمنی خودروهای فرمول یک، پس از پیروزی در گرن‌پری نوربرگرینگ سال ۱۹۶۸، این پیست طولانی را به جهنمی سبز برای راننده‌ها توصیف کرد. نوربرگرینگ یکی از زیباترین و خطرناک‌ترین پیست‌های جهان است که در طول ۹۰ سال گذشته، باوجود تغییرات اساسی در مسیر کلی، جانِ تعدادی از راننده‌های معروف جهان را هم گرفته است.
نوربرگرینگ را باید بهشت تمام علاقه‌مندان دنیای خودرو دانست که در یک چشم به‌هم زدن، به جهنمی تمام‌عیار تبدیل می‌شود. درک کردن حس لذت‌بخش و ترسناک این پیست، تنها با تجربه‌ی مستقیم و رانندگی در آن به‌دست می‌آید. در این مقاله طولانی‌ترین پیست جهان را به‌طور کامل معرفی میکنیم، از تاریخچه‌ی طولانی نوربرگرینگ می‌گوییم و برنامه‌های ویژه‌ی آلمانی‌ها را برای جهنمی که بیش از ۹۰ سال برپا شده است، بررسی میکنیم. چرا نوربرگرینگ سخت‌ترین، خطرناک‌ترین و لذت‌بخش‌ترین پیست جهان است؟ چرا نوربرگرینگ، کامل‌ترین میدان برای آزمایش فنی خودروهای مدرن است؟ چرا تمام خودروسازان برای تضمین بهتری عملکرد محصولاتشان به نوربرگرینگ مراجعه می‌کنند؟ چرا نوربرگرینگ عضوی مهم از فرهنگ دنیای خودرو و مکانی است که هرکسی باید حداقل یک‌بار از آن بازدید کند؟
نوربرگرینگ چیست؟
در اعماق غرب آلمان و رشته‌ی کوه آیفل (Äifel) و درکنار شهر نِربورگ و قلعه‌ی سیاه ساخته شده از بازالت، مجموعه پیست‌های مسابقه‌ای نوربرگرینگ (Nürburgring) به‌معنی «مسیر یا پیست نربورگ» جاخوش کرده است. نوربرگرینگ در حالت کلی به چهار بخش تقسیم می‌شود؛ مجموعه‌ی کامل گِزم‌اشترکه (Gesamtstrecke) با طول ۲۸/۲ کیلومتر و ۱۸۷ پیچ، بخش شمالی نوردشلایفه (Nordschleife) با طول ۲۲/۸ کیلومتر و ۱۶۰ پیچ، بخش جنوبی زودشلایفه (Südschleife) با طول ۷/۷ کیلومتر و ۲۷ پیچ و قسمت گرن‌پری فرمول یک. از سال ۲۰۰۳ تا امروز، مجموعه‌ی کامل نوربرگرینگ در ۱۴ طرح مختلف برای مسابقات موتوراسپرت استفاده شده است اما مشهورترین، چالش برانگیزترین و مهم‌ترین قسمت این پیست بزرگ، بخش شمالی یا نوردشلایفه است.
مجموعه‌ی کامل یا گِزم‌اشترکه تنها تا سال ۱۹۸۲ و بخش جنوبی یا زودشلایفه هم تا سال ۱۹۷۳ استفاده شدند؛ بخش شمالی هم تا سال ۱۹۸۲ دست‌نخورده بود اما از سال ۱۹۸۳ با حذف قسمت بتونی تخریب‌شده، حالا ۲۰/۸ کیلومتر طول و ۱۵۴ پیچ دارد. قسمت فرمول یک یا گرن‌پری اشترکه (GP-Strecke) از سال ۱۹۸۴ به نوربرگرینگ اضافه شد. بخش فرمول یک جهنم سبز تا سال ۲۰۰۱ در مسافت ۴/۵ کیلومتر با ۱۲ پیچ خلاصه می‌شد، اما از سال ۲۰۰۲ تا امروز، این قسمت که رکورد سریع‌ترین زمانش در اختیار میکائیل شوماخر افسانه‌ای بوده، ۵/۱ کیلومتر طول و ۱۶ پیچ پیدا کرده است. مجموعه‌ی کامل نوربرگرینگ که پس از اصلاحات از سال ۱۹۸۴ بازگشایی شده است، امروز ۲۵/۹ کیلومتر طول و ۱۷۰ پیچ دارد. تغییرات نوربرگرینگ در طول دهه‌های گذشته تحت تأثیر موتوراسپرت و خودروسازی آلمان بوده است، اما در حال حاضر بخش‌های زیر فعال هستند.
- مجموعه‌ی کامل اصلاح شده نوربرگرینگ با طول ۲۵/۹ کیلومتر؛ بازگشایی از سال ۱۹۸۴
- بخش شمالی، نوردشلایفه با طول ۲۰/۸ کیلومتر؛ بازگشایی از سال ۱۹۸۳
- قسمت گرن‌پری فرمول یک با طول ۵/۱ کیلومتر؛ بازگشایی از سال ۲۰۰۱
سه طرح بالا در ترکیب‌های مختلف هم ادغام میشوند تا تعداد پیست‌های کوچک و بزرگ مجموعه‌ی نوربرگرینگ به ۱۴ نمونه برسد. طولانی بودن مسیر کلی، اختلاف شیب بیش از ۳۰۰ متر و پیچ‌های زیادِ تند و سریع از ویژگی‌های منحصربه‌فرد جهنم سبز آلمان است؛ تنها برای آشنایی کامل با نوربرگرینگ، هر راننده باید بیش از ۱۰۰ مرتبه مسیر طاقت‌فرسای این جهنم را طی کند که در مقایسه با دیگر پیست‌ها، تلاشی چند ده برابری خواهد بود. در نوربرگرینگ، هیچ پیچی مشابه دیگری نیست و با هر بار چرخش فرمان، تجربه‌ای متفاوت روبه‌روی راننده قرار می‌گیرد؛ انواع پیچ‌های تند، سریع و نمونه‌هایی که راننده نمی‌تواند به‌دلیل اختلاف شیب شدید یا وجود درخت‌های جنگل، انتها و میانه‌اش را ببیند در جهنم سبز تراش خورده‌اند.
درمقابل ویژگی‌های خاص این پیست، آب و هوای آلمان هم قرار می‌گیرد؛ به‌طور میانگین در طول سال بیش از ۲۲۰ روز در نوربرگرینگ آب‌و‌هوا بارانی و نامساعد است. در پیستی که هیچ مسیری برای جلوگیری از تصادف وجود ندارد و انحراف خودرو به‌معنی پایان است، نوربرگرینگ در باران، جهنمی سرد است. اما جالب است بدانید که در شرایط بارانی، نوربرگرینگ داوطلبان بیشتری جذب می‌کند و چالش بیشتر، جذابیت بیشتری به‌دنبال دارد. همه‌ی این موارد را درنظر بگیرید تا اهمیت نوربرگرینگ در شبیه‌سازی تمام‌عیار میدان کیفیت‌سنجی خودروها برای تولیدکنندگان درک کردنی باشد. در ادامه تاریخ کامل نوربرگرینگ را از زمان شکل‌گیری تا امروز بررسی میکنیم.
نوربرگرینگ؛ جسارت تاریخی آلمانی‌ها
حدود ۱۰۰ سال پیش، خودروسازی آلمان اولین قدم‌های محکمش را برای شناخته شدن در سطح جهانی برداشت. پس از جنگ جهانی اول آلمان بازهم اهداف بزرگی را، این‌بار در میدانی متفاوت دنبال می‌کرد؛ اولین جرقه‌‌های شکل گرفتن طولانی‌ترین پیست دنیا، بازی‌های سیاسی و عزم جدی آلمانی‌ها برای نمایش توانایی‌ها، قدرت و غرور بود. سال ۱۹۰۷، فیات با رانندگی فلیچه ناتزارو پشت فرمان مدل Fiat 130 HP به مقام اول گرن‌پری کایزِرپرایس آلمان (Kaiserpreis به‌معنی جایزه‌ی امپراتور) در جاده‌های کوهستانی تاونوس حاشیه‌ی فرانکفورت رسید و خودروهای اوپل، مرسدس، آیزِناخ و اَدلر شکست خوردند. ولیهلم دوم که آخرین امپراتور آلمان محسوب می‌شد، در مورد شکست سنگین خودروهای آلمانی در خانه از تولیدکنندگان توضیح خواست.
دکتر اوتو کرویتس
خودروسازان و کارشناس‌های آلمانی همگی یک پاسخ به امپراتور دادند؛ «در آلمان پیستی مناسب برای تولید و توسعه‌ی خودرو و ارزیابی توانایی فنی محصولات در شرایط مسابقه‌ای نیست». خودروهای آلمانی تا اواسط دهه‌ی ۱۹۲۰ تنها در جاده‌های عمومی آزمایش می‌شدند که پس از ساخته شدن پیست‌های مونزا و تارگا فلوریو در ایتالیا درکنار مسیر مستقیم AVUS در برلین، زمزمه‌های شکل‌گیری پیستی بزرگ که در جهان نمونه نداشته باشد، بر سر زبان‌ها افتاد. به دستور امپراتور مقدمات ساخت پیستی بزرگ و منحصربه‌فرد در اطراف شهر ادناو نزدیک رشته کوه آیفل آغاز شد؛ ایده‌ی اصلی نوربرگرینگ مشابه تارگا فلوریو در ایتالیا بود اما پیست آلمانی‌ها بسیار بزرگ‌تر، پیچیده‌تر و چالش برانگیزتر طراحی می‌شد. درست در زمانی‌که هماهنگی‌های لازم برای نقاشی آسفالت در کوه‌ها و جنگل‌های آیفل در حال انجام بود، گلوله‌ها و توپ‌های جنگ جهانی اول شلیک شد؛ فرایند ساخت پروژه‌ی بزرگ آلمان به تعویق افتاد تا تمام نیروها برای جنگ بسیج شوند.
پس از جنگ جهانی اول، آلمانی کشوری شرکت خورده بود که سرمایه‌ی اصلی‌اش مردم بودند؛ واحد پول آلمان ارزش پایینی داشت، درصد بیکاری بالا بود و تمام خانواده‌ها در وضعیت سختی زندگی می‌کردند. در این بین، آلمانی‌ها هدف ساخت پیستی بزرگ درآیفل را فراموش نکرده بودند. اوایل دهه‌ی ۱۹۲۰ و تنها چند سال پس از پایان جنگ جهانی اول، دکتر اوتو کرویتس مدیر باشگاه خودروهای آلمان (ADAC) که امروز باعنوان پدر نوربرگرینگ از او یاد میکنیم، با طرحی هوشمندانه برای کاهش بیکاری و از سر گرفتن پروژه‌ی ساخت پیست، با شهردار کُلن به توافق رسید.
ساخت و ساز نوربرگرینگ
کرویتس به شهردار کلن وعده داد که با ساختن پیست نوربرگرینگ، بسیاری از افراد منطقه مشغول به‌کار خواهند شد و پس از اتمام پروژه با از برگزاری مجدد مسابقات ADAC و رونق صنعت خودروسازی، درآمد بیشتری به مردم خواهد رسید. ساخت نوربرگرینگ از ۲۷ سپتامبر سال ۱۹۲۵ میلادی (۵ مهر سال ۱۳۰۴ خورشیدی) آغاز شد؛ هانس وایدنبروک که درکنار کرویتس نقش مهمی در احیای پروژه‌ی نوربرگرینگ داشت، طرح کلی پیست را خلق کرد. وایدنبروک نوربرگرینگ را پیستی اختصاصی درنظر داشت که تمام ویژگی‌های جاده‌های عمومی را درکنار انواع پیچ‌ها، شیب‌ها و پستی و بلندی‌ها داشته باشد. بنابراین بخشی از جاده‌های اصلی با ترکیب طرح جدید استفاده شدند؛ درواقع بخش جنوبی نوربرگرینگ، امروز بیشتر شامل جاده‌های قدیمی و عمومی می‌شود. بیش از ۲۵۰۰ نفر در طول دو سال تلاش کردند تا نوربرگرینگ سرانجام در سال ۱۹۲۷ پس از خرج کردن نزدیک به ۱۵ میلیون مارک آلمان (معادل ۳۵ میلیون یورو) بازگشایی شد.
در سال ۱۹۲۷ نوربرگرینگ شامل بخش جنوبی برای برگزاری مسابقات کوچک و بخش شمالی به‌عنوان برترین پیست جهان بود؛ بخش بسیار کوتاه ابتدایی پیست هم وجود داشت که چندان مورد استفاده نبود. به‌دلیل طرح مستقل بودن جنوبی و شمالی، امکان برگزاری دو مسابقه به‌صورت هم‌زمان یا یک مسابقه در مسیر کلی نوربرگرینگ با طول ۲۸/۲ کیلومتر، ۸۴ پیچ راست و ۸۸ پیچ چپ وجود داشت. در اولین روزهای بازگشایی، نوربرگرینگ یکی از خطرناک‌ترین پیست‌های تاریخ بود؛ حاشیه‌ی جاده یا شیب بود یا جنگل، درخت‌ها در پیچ‌ها جلوی دید راننده را می‌گرفتند و بخش‌های متفاوت پیست گاهی خشک و گاهی خیس بود. البته جالب است بدانید که اولین راننده‌ی پیروز در نوربرگرینگ از شیب و شکاف حاشیه‌ی جاده برای پییچدن سریع استفاده می‌کرد وبه‌طور میانگین در هر دور تا دو ثانیه جلوتر از دیگر راننده‌ها قرار می‌گرفت؛ پس از اینکه راننده‌های بیشتری از این تکنیک استفاده کردند، شیار باریک کنار جاده پوشانده شد.
نوردشلایفه اولین بخش از نوربرگرینگ بود که در سال ۱۹۲۶ تکمیل شد و سپس ساخت بخش‌های جنوبی و شیب‌دار به پایان رسید. نوربرگرینگ در اولین سال بازگشایی مکانی بزرگ برای تیم‌ها، تونلی برای دسترسی به بخش پیت‌استاپ، ۲۰ هزار صندلی، هتل، رستوران، برج مراقبت و اتصلات تلفن در بخش نوردشلایفه دراختیار داشت. حدود ۶ میلیون مارک از هزینه‌ی سخت نوربرگرینگ را دولت آلمان و باقی‌مانده را شهرداری کلن پرداخت کردند؛ برای نام‌گذاری پیست مسابقه‌ای دوستانه انجام شد که درپایان یکی از دولت‌مردان سابق آلمان، «نوربرگرینگ» را پیشنهاد داد.
اولین مسابقه در نوربرگرینگ
نوربرگرینگ در اولین روز بازگشایی، ۱۸ ژوئن ۱۹۲۷ میلادی (۲۷ خرداد ۱۳۰۶ خورشیدی)، میزبان مسابقه‌ی موتورسیکلت‌ها بود؛ در این مسابقه تونی اولمن آلمانی با موتورسیکلت ۳۵۰ سی‌سی ولوست (Velocette) ساخت بریتانیا به مقام اول رسید. در روز دوم، خودروها به نوربرگرینگ رسیدند و رودلف کارکسیولا آلمانی که یکی از پیچ‌های پیست هم به یادش نام‌گذاری شده است، با مرسدس بنز کمپرسور مدل اِس به پیروزی رسید. اولین گرن‌پری در ۱۷ ژوئیه ۱۹۲۷ میلادی (۲۵ تیر ۱۳۰۶ خورشیدی) برگزار شد که بازهم مرسدس بنز اِس این‌بار با هدایت راننده‌ی آلمانی اوتو مِرس، به مقام اول رسید. جشن بازگشایی نوربرگرینگ خیلی زود به پایان رسید و از سال ۱۹۲۹، جدایی بخش شمالی و جنوبی پیست به‌طور رسمی آغاز شد؛ مسابقات بزرگ و گرن‌پری در نوردشلایفه و رقابت‌های موتورسیکلت در زودشلایفه. آخرین بار، لوئیس شیرون راننده‌ی مشهور سال‌های گذشته بود که در سال ۱۹۲۹ مسیر کامل و قدیمی نوربرگرینگ را پشت فرمان بوگاتی 35C با زمان ۱۵ دقیقه و ۶ ثانیه و میانگین سرعت ۱۱۲ کیلومتربرساعت طی کرد. با آغاز دهه‌ی ۱۹۳۰ میلادی، نوربرگرینگ به‌عنوان پیستی متفاوت و منحصربه‌فرد در جهان شناخته شد و درست در زمان اوج محبوبیت و سلطنت کامل خودروهای مرسدس بنز، جنگ جهانی دوم از راه رسید.
داستان لقب Silver Arrows خودروهای مرسدس بنز از نوربرگرینگ شروع شد
در طول دهه‌ی ۱۹۳۰ نوربرگرینگ با هر مسابقه تغییرات مثبت پیدا می‌کرد؛ سیمان‌ریزی حاشیه جاده، نصب حفاظ در طول ۳۵ کیلومتر و بهبود آسفالت، اصلاحات این پیست قبل از جنگ جهانی دوم بود. موفقیت و محبوبیت بالای نوربرگرینگ، مشوق اصلی مقامات آلمانی برای حمایت از ساخت‌وساز مجموعه‌ها و پیست‌های بیشتر مثل سولیتیودرینگ (Solitudering) در اشتوتگارت و هاکنهایم‌رینگ (Hockenheimring) بود. نوربرگرینگ در تاریخ موفقیت‌های موتوراسپرت مرسدس بنز هم نقش بسیار مهمی دارد؛ در مسابقات سال ۱۹۳۴، وزن خودروهای مرسدس بنز حدود یک کیلوگرم بیشتر از محدودیت ۷۵۰ کیلوگرمی قوانین بود. مرسدس بنز راهی برای سازگاری با قانون محدودیت وزن پیدا کرد که امروز به یک سنت در تمام خودروهای مسابقه‌ای و جاده‌ای این برند تبدیل شده است.
اولین مسابقه با خودرو در نوربرگرینگ
تمام بخش‌های رنگ‌آمیزی شده‌ی خودرو پاک شدند؛ وزن نهایی به کمتر از ۷۵۰ کیلوگرم رسید، خودروها همه بدون رنگ و با ظاهر آلومینیومی نقره‌ای نمایان شدند و مرسدس بنز هم مسابقه را با پیروزی پشت سر گذاشت. داستان زیِبرفیل خودروهای مرسدس بنز ( لقب پیکان‌های نقره‌ای، Silver Arrows) از همین‌جا آغاز شد و تا امروز در مدل‌های فرمول یک و دیگر رشته‌های موتوراسپرت ادامه پیدا کرده است. البته در مورد این روایت و خودروهای نقره‌ای مرسدس بنز، هنوز هم نظریه‌های متفاوتی وجود دارد چرا که پیش از این هم در سال ۱۹۳۲، لقب پیکان‌های نقره‌ای مطرح شده بود. اما آغاز افسانه‌ی پیکان‌های نقره‌ای مرسدس بنز با نوربرگرینگ همراه است.
جنگ جهانی دوم؛ نوربرگرینگ در مرز نابودی
با آغاز جنگ جهانی دوم، تمام فعالیت‌های پیست متوقف شد. هتل نوربرگرینگ به سرپناهی امن برای مردمی که از شهرهای بمب‌زده فرار کرده بودند و سپس به بیمارستان و درمانگاهی کوچک برای درمان سربازهای جنگ، تبدیل شد. از بخش‌های دیگر پیست به‌عنوان چراگاه حیوانات اهلی و زمین‌های کشاورزی استفاده می‌شد؛ شرایط به‌قدری سخت بود که اتاق‌های پایین برج مخصوص مرسدس، به محلی برای نگه‌داری گله‌های گاو تبدیل شد. اما آسیب‌دیدگی اصلی نوربرگرینگ در سال‌های پایانی جنگ جهانی دوم و با پیش‌روی تانک‌های متفقین به آلمان، به‌ویژه یگان زرهی یازدهم ایالات متحده آمریکا ایجاد شد. یگان زرهی یازدهم آمریکا در طول جنگ جهانی دوم چهار پیست مسابقه‌ی اروپایی را پشت سر گذاشتند که نوربرگرینگ، در صدر این فهرست قرار دارد.
تانک‌های واحد آذرخش آمریکا در جاده‌های آلمان؛ جنگ جهانی دوم
اولین برنامه‌های شکل‌گیری این واحد ویژه در سال ۱۹۴۲ با نام مستعار «واحد آذرخش» شکل گرفت؛ سال ۱۹۴۴ یازدهمین یگان زرهی به انگلستان رسیدند تا در مأموریتی حساس، غرب فرانسه را از آخرین نیروهای آلمانی پاک‌سازی کنند. اما پیش از عزیمت، آلمان به بلژیک حمله کرد و نبرد آردنن آغاز شد. واحد آذرخش در واکنش به نبرد آردنن بیش از ۸۰۰ کیلومتر به خاک فرانسه و بلژیک وارد شدند و برای استراحت کوتاه، سوخت‌گیری و تکمیل مهمات در پیست لمان و شهر رنس و پیست گرن‌پری دِلا مارن (Reims, de la Marne) توقف کردند. واحد آذرخش در این منطقه درگیر شدند و درنهایت مسیری برای رسیدن مهمات به سربازهای متفقین ایجاد کردند؛ سه هفته بعد، یگان زرهی یازدهم آمریکا به پیست اِسپا (Spa-Francorchamps) و محل برگزاری گرن‌پری بلژیک رسید.
مأموریت بعدی واحد آذرخش، پیش‌روی به مرز آلمان و بلژیک و شکستن دیوار دفاعی بود؛ متفقین که در حدود ۲۰ کیلومتری جنوب غربی نوربرگرینگ بودند با دفاع شدید آلمان روبه‌رو شدند و عقب‌نشینی کردند. با رسیدن نیروهای کمکی متفقین و تجهیزاتی چون تانک و توپخانه درکنار واحد آذرخش، سرانجام پس از دوماه نبرد، خط دفاعی آلمان شکسته شد و بسیاری کشته و بیش از ۲۰۰ نفر اسیر شدند؛ واحد آذرخش حالا به روستای مولن‌باخ و مرز جنوبی نوربرگرینگ رسیده بود. اطلاعات کافی از تعداد تانک‌هایی که پس از دو ماه نبرد از ۷۶ دستگاه کلی باقی‌مانده بودند، وجود ندارد؛ اما پس از رسیدن به مولن‌باخ، تانک‌های M4 شرِمن به بخش جنوبی و زودشلایفه‌ی نوربرگرینگ وارد شدند. تعدادی دیگر از نیروها و خودروهای زرهی از سمت شرقی و غربی پیست حرکت کردند و سرانجام تمام یگان زرهی یازدم در بخش ابتدایی نوربرگرینگ و هتل توقف کردند. نیروهای آمریکایی با رسیدن به هتل، ۲۰۰ تخت درمانی و تعدادی شهروند آلمانی پناه گرفته بودند را روبه‌روی خود دیدند.
مسیر حرکت واحد آذرخش در جنگ جهانی دوم
براساس گزارش‌ها و مشاهدات مردم، تانک‌های آمریکایی بخش جنوبی پیست را به‌شدت تخریب کردند؛ درواقع به‌دلیل طولانی بودن پیست، تانک‌ها تمام مسیر نوربرگرینگ را طی نکردند و بخش شمالی و نوردشلایفه آسیب زیادی ندید. یگان زرهی یازدهم آمریکا حدود دو ماه در نوربرگرینگ مستقر بود و در این مدت، هتل و ساختمان‌های بخش ابتدایی پیست تخریب شد. مأموریت بعدی واحد آذرخش پیوستن به نیروهای شوروی در اتریش و پایان اشغال آلمان بود. درمجموع نزدیک به ۱۵۰ روز، واحد آذرخش از فرانسه، بلژیک و آلمان عبور کردند و درنهایت به اتریش رسیدند. پس از خاموش شدن آتش جنگ جهانی دوم، نیروهای فرانسوی به منطقه‌ی آیفل و پیست نوربرگرینگ رسیدند؛ اولین مأموریت فرانسوی‌ها که در سال ۱۹۴۶ آغاز شد، بازسازی بخش تخریب‌شده‌ی زودشلایفه برای برگزاری اولین مسابقه‌ی موتورسیکلت‌ها پس از جنگ بود. بیش از ۳۰۰ نفر مشغول بازسازی آسفالت زودشلایفه و پاک‌سازی جاده از شاخه‌های درخت شدند؛ احیای نوربرگرینگ باشکوه تمام هدف‌گذاری شده بود.
بازگشت نوربرگرینگ؛ احیای جهنم سبز پس از جنگ
بازسازی زودشلایفه باسرعت انجام شد تا اولین مسابقه پس از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۷ انجام شود. بازگشایی بخش جنوبی نوربرگرینگ در زمانی انجام می‌شد که تمام مردم آلمان برای بازسازی زندگی تلاش می‌کردند؛ به همین خاطر برای جذب کردن افراد بیشتر به پیست و برگزاری یک مسابقه‌ی تمام‌عیار، به تمام تماشاچیان مسابقه‌ی بازگشایی نوربرگرینگ دوعدد سوسیس، سالاد سیب‌زمینی، نان و نیم لیتر نوشیدنی داده می‌شد. تلاش مسئولان پیست و برگزاری مسابقه کارساز بود و در ۱۷ اوت ۱۹۴۷ میلادی (۲۵ مرداد ۱۳۲۶ خورشیدی)، ۸۰ هزار نفر برای تماشای رقابت‌های جام قهرمانی موتورسواری آیفل به نوربرگرینگ رفتند. یک سال بعد، بازسازی دیگر بخش‌های پیست شامل هتل و ساختمان‌های بخش ابتدای نوربرگرینگ و نوردشلایفه آغاز شد.
اولین مسابقه‌ی فرمول یک در نوربرگرینگ؛ سال ۱۹۵۱
از سال ۱۹۴۹، نوربرگرینگ به‌صورت کامل آماده‌ی میزبانی از علاقه‌مندان، خودروها، موتورسیکلت‌ها و راننده‌های بی‌باک بود؛ نوربرگرینگ پس از تحمل یورش تانک‌های آمریکایی، دوباره به شهرت جهانی بازگشت و برگزاری مسابقات متنوع در کلاس‌های مختلف خودروها از سر گرفته شد. مسابقات فرمول دو از سال ۱۹۵۰ و رقابت‌های فرمول یک از سال ۱۹۵۱ به نوربرگرینگ رسید؛ در اولین گرن‌پری فرمول یک که ادامه‌دهنده‌ی مسابقات کلاسیک ۱۹۳۹ بود، البرتو اسکاری در حضور ۴۰۰ هزار تماشاچی به مقام اول رسید و خوان مانوئل فنجیو و خوزه فرویلان گنزالز در جایگاههای دوم و سوم قرار گرفتند. با برگزاری مسابقات فرمول یک به‌عنوان بالاترین سطح از رقابت‌های اتومبیل‌رانی، نوربرگرینگ هر روز شلوغ‌تر می‌شد.
سال ۱۹۵۴ برج دانلوپ با اولین تابلوی ثبت امتیاز الکترونیکی جهان در جهنم سبز نصب و بازسازی و بهبود آسفالت بخش‌های مختلف در سال‌های بعد انجام شد. در طول دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، چند راننده به‌دلیل عملکرد عالی در این پیست با عنوان رینگ‌مایستر به‌معنی «استاد نوربرگرینگ» شناخته شدند؛ استرلینگ ماس، جیم کلارک، جکی استوارت، جکی ایکس، خوان مانوئل فنجیو، البرتو اسکاری و جان سرتیز از مشهورترین رینگ‌مایسترها بودند. سال ۱۹۶۸ جکی استوارت که با دست شکسته پست فرمان خودروی فرمول یک نشست، رانندگی در باران و مه شدید نوربرگرینگ را تجربه کرد؛ استوارت با رانندگی فوق‌العاده و چهار دقیقه زودتر از گراهام هیل گرن‌پری را به‌پایان رساند و به نوربرگرینگ لقب «جهنم سبز» را داد. جکی استوارت معتقد بود که وقتی با سرعت بیش از ۲۰۰ کیلومتربرساعت در نوبرگ‌رینگ رانندگی کنیم، به‌دلیل مسیر باریک و درخت‌های کنار جاده تونلی سبز روبه‌روی راننده شکل می‌گیرد که عبارتی بهتر از «جهنم سبز» این حالت را توصیف نمی‌کند.
تصادف یان اشلی در نوربرگرینگ؛ سال ۱۹۷۵
دهه‌ی ۱۹۶۰ زمانی بود که پیشرفت، قدرت و سرعت خودروهای فرمول یک از پیست‌ها فراتر رفت و نوربرگرینگ درکنار خطرناک‌ترین مسابقات جهان قرار گرفت؛ در حقیقت تا سال ۱۹۶۹ نوربرگرینگ جانِ پنج راننده‌ی فرمول یک را گرفته بود و دومین پیست خطرناک مسابقات شناخته می‌شد. اولین تلاش برای ایمن‌تر کردن پیست، ساخت مسیر مارپیچ انتهایی پیست و درست قبل از خط شروع بود تا از تصادف‌های شدید با برج دانلوپ و تابلوی امتیازات جلوگیری شود؛ همچنین در سال ۱۹۶۹، پیت‌استاپ کاملاً اصلاح و با محافظ بزرگی از پیست جدا شد. سال ۱۹۷۰ راننده‌های فرمول یک با رهبری جکی استوارت از رانندگی در نوربرگرینگ خودداری کردند؛ تقاضای راننده‌ها ایمن کردن پیست بود. برآورده کردن خواسته‌‌ی فوری راننده‌ها امکان‌پذیر نبود، بنابراین گرن‌پری آلمان در سال ۱۹۷۰ به پیست هاکنهایم منتقل شد.
تصادف نیکی لائودا؛ خداحافظی فرمول یک با نوربرگرینگ
سال ۱۹۷۱، اولین اقدامات برای ایمن کردن جهنم سبز آلمان آغاز شد. بازسازی آسفالت، حذف چند پیچ تند و خطرناک، ازبین‌بردن برآمدگی و دست اندازها برای جلوگیری از پرش خودروها، نصب حفاظ‌های بیشتر درکنار جاده و تغییرات مهم در برخی پیچ‌های تند باعث شد تا نوربرگرینگ جدید دهه‌ی ۱۹۷۰ با اینکه هنوز هم خطرناک بود، اما با خرج کردن حدود ۲ میلیون مارک، برای راننده‌ها راضی‌کننده باشد. گرن‌پری ۱۹۷۱ فرمول یک دوباره به جهنم سبز بازگشت و جکی استوارت که پرچم‌دار ایمنی و یکی از تأثیرگذارترین افراد در تعطیلی یک ساله‌ی نوربرگرینگ بود، به مقام اول رسید. مقامات آلمانی به‌دنبال رونق بیشتری این پیست بودند، بنابراین اصلاحات نوربرگرینگ با تمرکز بر عریض کردن جاده در بخش‌های مختلف در سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۷۳ ادامه یافت.
تصادف نیکی لائودا در نوربرگرینگ؛ سال ۱۹۷۶
با وجود تمام تلاش‌ها برای ساختن بهشت از جهنم، اما نوربرگرینگ به‌اندازه‌ی بزرگ است که دست اندرکاران فرمول یک نمی‌توانند برگزاری یک مسابقه‌ی ایمن در این پیست را تضمین کنند؛ در فرمول یک، مارشال‌ها و تیم‌های پزشکی کافی برای پوشش مسیر طولانی نوربرگرینگ وجود ندارد. از طرفی رسانه‌های مختلف هم نمی‌توانند از تمام پیچ‌های جهنم سبز تصویربرداری داشته باشند. با شروع فصل ۱۹۷۶ فرمول یک، زمزمه‌های جدایی سریع‌ترین خودروهای موتوراسپرت با طولانی‌ترین پیست جهان به‌گوش می‌رسید که سرانجام با تصادف نیکی لائودا، نوربرگرینگ روی واقعی‌اش را به همه نشان داد و تصمیم نهایی گرفته شد.
در گرن‌پری فرمول یک ۱۹۷۶، لائودا که برای فراری رانندگی می‌گرد به‌دلیل شرایط بارانی نامناسب پیشنهاد لغو مسابقه در نوربرگرینگ را داد؛ راننده‌های تیم‌های دیگر با لائودا مخالفت کردند. در دور دوم مسابقه، لائودا قبل از رسیدن به پیچ بِرگ‌وِرک (Bergwerk) تصادف کرد و درحالی‌که در آتش گرفتار بود، راننده‌های دیگر او را نجات دادند. پس از تصادف لائودا به‌دلیل مسیر طولانی پیست، هیچ‌کدام از مارشال‌های و تیم‌های ایمنی باسرعت لازم به محل نرسیدند؛ لائودا به‌قیمت سوختگی شدید سر و صورت از خشم نوربرگرینگ جان سالم به‌در برد، اما سال ۱۹۷۶، آخرین باری بود که فرمول یک و نوردشلایفه کنار هم قرار گرفتند.
تصادف نیکی لائودا در نوربرگرینگ؛ سال ۱۹۷۶
درمجموع، خطرناک و طولانی بودن نوربرگرینگ باعث شد تا فرمول یک از این پیست خداحافظی کند و مسابقات در هاکنهایم برگزار شود. چند سال بعد فرمول دو هم پس از تصادف شدید یکی از راننده‌ها، نوربرگرینگ را کنار گذاشت و گرن‌پری موتورسیکلت‌ها هم سرانجام به هاکنهایم منتقل شد. پس از منزوی شدن نوربرگرینگ، آلمانی‌ها با دو انتخاب روبه‌رو بودند؛ بازسازی کامل پیست یا ساخت مسیری کوتاه‌تر و ایمن‌تر. همان‌طور که مشخص است، بازسازی کامل نوربرگرینگ باتوجه‌به مسیر طولانی و هزینه‌های سنگین، تقریباً غیرممکن بود؛ بنابراین برای میزبانی مناسب از مسابقات مختلف، ساخت پیستی جدید در ترکیب با بخش جنوبی نوربرگرینگ که بدون استفاده باقی مانده بود، هدف‌گذاری شد.
پیست جدید فرمول یک باکمک طراحی کامپیوتری و کارشناس‌های مختلف، تنها بخش کوچکی از زودشلایفه را دراختیار گرفت؛ درواقع قسمت زیادی از زودشلایفه یا بخش جنوبی نوربرگرینگ امروز به جاده‌های عمومی بین نربرگ و مولن‌باخ تبدیل شده و بخشی هم بدون استفاده رها شده است. ساخت و ساز پیست جدید فرمول یک اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ آغاز شد و در این مدت، برخی رشته‌های دیگر مثل رقابت‌های استقامتی ۱۰۰۰ کیلومتری در بخش شمالی نوربرگرینگ برگزار شدند. سرانجام در سال ۱۹۸۴، پیست جدید نوربرگرینگ برای مسابقات فرمول یک بازگشایی شد که با طول ۴/۵ گیلومتری و پهنای زیاد، اصلا با نوردشلایفه مقایسه کردنی نبود.
منبع: زومیت
