بیرانوند لو داد؛ راز چرت زدن یک مربی در ورزشگاه فاش شد
بازیکن در فوتبال اروپا در استخدام باشگاه است؛ باشگاه هم ضمن انجام تعهداتش از بازیکن خدمات می‌خواهد؛ دقیقا مانند یک کارمند یا کارگر ساده که باید به نحو احسن وظایفش را انجام بدهد.
به گزارش خبرورزشی – سال‌ها قبل در دوره ای که ترانسفر بازیکنان فوتبال ایران به اروپا مثل نقل و نبات بود و خیلی‌ها به صورت تصادفی سر از بوندس لیگا درمی‌آوردند، از زبان آنها می‌شنیدیم که فوتبال ما در قیاس با اروپا به شدت آماتور است.
بازیکنان ایرانی وقتی در لیگ خودمان یا لیگ‌های عربی توپ می‌زدند شاید درک نمی‌کردند که یک بازیکن در لیگ‌های اروپایی چقدر باید سختی بکشد تا در ترکیب تیمش قرار بگیرد؛ این شرایط تا از سوی یک بازیکن تجربه نشود برایش درس عبرت نخواهد شد.
آنچه این روزها از علیرضا بیرانوند می‌شنویم مثال بحث‌های قدیمی‌ما با بازیکنانی است که به لیگ‌های اروپایی می‌رفتند و موفقیتی هم کسب نمی‌کردند. برای بررسی آنچه بیرانوند ادعا کرده باید این چند خط را به نقل از او بخوانید:
«در بلژیک ۷ صبح خودمان را به باشگاه معرفی می‌کنیم. ساعت ۴-۳ بعد از ظهر هم به خانه برمی‌گردیم. دقیقا مثل کارمندها هستیم. در ایران معمولا بازیکنان دو ساعت در اختیار باشگاه هستند و بعد به خانه می‌روند. اینجا ولی ما ساعت ۷ باید در باشگاه باشیم. صبحانه را با هم می‌خوریم. تا ساعت ۱۰ - ۳۰: ۹ کارهای فیزیوتراپی، بدنسازی، ماساژ و ... را انجام می‌دهیم. ساعت ۱۱:۳۰ تمرین شروع می‌شود و ساعت ۱۲:۳۰ به پایان می‌رسد. بعد از آن حدود یک ساعت سونا، جکوزی و دوش و ... داریم. ساعت ۱۳:۳۰ ناهار می‌خوریم. از ساعت ۱۴:۳۰ به بعد آزاد هستیم به خانه برویم»
***
بازیکن در فوتبال اروپا در استخدام باشگاه است؛ باشگاه هم ضمن انجام تعهداتش از بازیکن خدمات می‌خواهد؛ دقیقا مانند یک کارمند یا کارگر ساده که باید به نحو احسن وظایفش را انجام بدهد. در فوتبال اروپا، بخور و بخواب نداریم؛ همان طور که در سایر مشاغل هم هیچ‌کاری، بزن در رویی نیست.
بازیکن در سیستم از پیش طراحی و تعریف شده، موظف به انجام تمریناتش به بهترین وضع ممکن است؛ در این سیستم مکانیکی، رفاه وجود دارد و باشگاه موظف است تمام امکانات را فراهم کند اما در ازای همه این امکانات ایجاد شده از بازیکن کار هم می‌خواهد.
اگر مربیانی در فوتبال ایران داشتیم که لیگ ما را می‌دیدند و آن را قبول نداشتند به این دلیل بود که در فوتبال ایران، فرآیند باشگاهداری اساسا وجود خارجی ندارد. در فوتبالی که حرفه ای بودنش با لاتین شدن شماره پیراهن بازیکنان آغاز شد و ساز و کار حرفه ای گری در آن هیچ تعریف مشخصی نداشت، معلوم است بازیکنانی مانند بیرانوند در فوتبال اروپا شگفت زده می‌شوند و از این حجم کار و مسئولیت گسترده برای ما تعریف می‌کنند.
اگر مربیانی را در فوتبال ایران سراغ داشتید که هنگام تماشای رقابت‌های لیگ داخلی، در ورزشگاه چرت می‌زدند امروز به سادگی متوجه می‌شوید دلیل این بی‌میلی چه بود و آنها چرا لیگ ما را قبول نداشتند؟
