پول پورشه مهدی طارمی را هم ما می‌دهیم!
لابد خبرش را شنیده‌اید. در یکی از جلسات دادگاه حسین هدایتی که در روزهای پایانی سال گذشته برگزار شد، او کاغذی در دست داشته که نکته بسیار جالبی روی آن نوشته شده بود: «بزرگ‌ترین گلریزان تاریخ ایران را آن هم به صورت قرض‌الحسنه خواهم گرفت و فورا تسویه حساب می‌کنم. پنج میلیون پرسپولیسی با نفری هزار تومان بدهی من را تسویه می‌کنند. هرچند لازم نیست؛ خودم تسویه می‌کنم.»
به گزارش بانک ورزش، لابد او هنوز هم منتظر است مردم گلریزان کنند و بدهی‌اش را بدهند، اما واقعا چرا مردم؟
معلوم نیست امثال هدایتی از چه میزان توهم رنج می‌برند که گمان می‌کنند در چنین بزنگاه‌هایی «مردم» باید پای آنها بایستند. مگر شما به این مردم چه داده‌اید که حالا –ولو در دورترین رویاها و تصورات‌تان- دنبال پس گرفتنش هستید؟ صناری که در فوتبال هزینه کرده‌اید، اسباب شهرت‌تان شده تا به کمک آن وام‌های نجومی بگیرید و پس ندهید. شاید اگر قرار بود از این راه وارد نشوید، برای مطرح شدن باید هزار برابر بیشتر خرج می‌کردید. دوزار کف دست پرسپولیس می‌گذاشتید و در ازایش دو هفته در رسانه‌های دیداری و شنیداری و نوشتاری فاتحانه جولان می‌دادید؛ خب این چه دخلی به مردم دارد؟ از آن گذشته، پول را به فوتبالیست بی‌غم داده‌اید و حالا از هوادار پابرهنه می‌خواهید؟ یعنی مثلا یک میلیارد تومانی که مهدی طارمی به جای پرداخت به ریزه‌اسپور خرج خرید پورشه کرد، الان باید از حساب کارمند و کارگری کسر شود که با شرایط اقتصادی فعلی در تامین نان شبش در مانده است؟ این چه استدلالی است؟ شاید این مردم آنقدر تیم‌شان را دوست داشته باشند که برای باز شدن گره از کار باشگاه، گاهی حاضر به پرداخت پول باشند، اما حساب امثال هدایتی را چرا باید صاف کنند؟ ماجراجویی‌های‌تان را کرده‌اید و حالا که به اینجا رسیده‌اید دم از مردم می‌زنید؟
