آشنایی با سیستم تزریق سوخت در خودروهای دیزلی

در سیستم تزریق انژکتوری سه عامل مهم وجود دارد. فشار سوخت، زمان باز شدن انژکتور، مقدار باز ماندن انژکتور (مقدار خروج سوخت). تفاوت های اصلی میان انواع انژکتور نیز به همین سه عامل باز می شود.

به گزارش خودروتک ، فشار سوخت به سه روش کلی تامین می شود. یکی با استفاده از پمپ های نیرومند متصل به موتور، دیگری استفاده از روغن هیدرولیک پر فشار و سومین راه مجموعه میل بادامک و انژکتور است. در روش سوم خود انژکتور به عنوان پمپ عمل می کند و با استفاده از نیروی میل بادامک فشار سوخت را تا حد مورد نیاز بالا می برد.

نکته قابل توجه دیگر در مورد انژکتورها مسیر تامین سوخت و مسیر جریان برگشتی است. این دو مسیر می توانند بصورت لوله و شلنگ به بالای انژکتور متصل باشند و یا درون بدنه سر سیلندر تراشکاری شده باشند. در صورتی که مسیر ورودی سوخت از بالا و توسط شلنگ به انژکتور متصل باشد به انژکتور Top Feed گفته می شود و در صورتی که سوخت از بدنه سر سیلندر به انژکتور وارد شود به انژکتور Side Feed گفته می شود.

اکنون به معرفی انواع انژکتور های دیزل می پردازیم:

انواع متنوعی از انژکتور های دیزل در بازار موجود است. ولی بیشترین کاربرد مربوط به سه نوع CRDI، UI و انژکتورهای مرسوم مکانیکی است.

انژکتورهای مرسوم مکانیکی: در این انژکتور ها هیچ قطعه الکترونیکی وجود ندارد. سوخت پرفشار توسط یک پمپ واحد تامین می شود. ولی در این پمپ برای هر انژکتور یک خروجی مستقل وجود دارد. فشار سوخت در این خروجی‌ها با زمان بندی منظمی افزایش و کاهش داده می شود. هر انژکتوری که فشار سوخت در مجرای آن افزایش یابد، سوخت را به داخل سیلندر تخلیه می کند.

 انژکتورهای CRDI: در موتور های دیزل CRDI بخشی به نام EDC  یا Electronic Diesel Control وجود دارد که معادل ECU در خودرو های سواری است. وظیفه EDC کنترل فشار سوخت (ارتباط با پمپ)، زمان باز شدن انژکتور و مقدار باز ماندن انژکتور (مقدار خروج سوخت) است. در این نوع سیستم تزریق با استفاده از یک پمپ و یک مسیر مشترک، سوخت پر فشار به تمامی انژکتور ها رسانده می شود. فشار درون مجرا بطور پیوسته بالا بوده و هر انژکتوری می تواند در هر زمانی و به هر میزانی به سوخت پر فشار دسترسی داشته باشد. این نوع انژکتور ها مصرف سوخت، آلودگی و خصوصاً صدای موتور را را کاهش می دهند. کنترل الکتریکی این نوع انژکتور ها می تواند توسط سیم پیچ و یا محرک پیزو (ورقه هایی از کریستال پیزو) انجام شود.

انژکتور های خانواده UI: در این خانواده از انژکتورها، پمپ سوخت در درون انژکتور گنجانده شده است. بنابراین نیازی به پمپ های پرقدرت برای تامین فشار ندارند. انژکتورهای UI انواع مختلفی دارند که تفاوت میان آن ها به روش تامین انرژی انژکتور و مکانیزم زمانبندی پاشش برمی گردد.

انژکتور UI: این انژکتور ساده ترین نوع انژکتور در این خانواده است. تامین انرژی توسط میل بادامک بوده و پاشش سوخت زمانی انجام می‌شود که فشار سوخت متراکم از حد مشخصی فراتر رود.

انژکتور های EUI: مشابه نوع UI بوده ولی با این تفاوت که باز شدن انژکتور توسط پیام الکتریکی به سیم پیچ و یا کریستال پیزو انجام می شود.

در انژکتور نوع HEUI انرژی مورد نیاز انژکتور توسط فشار روغن تامین می شود و کنترل پاشش نیز توسط پیام الکتریکی صورت می گیرد. پیام الکتریکی باعث تحریک سیم پیچ و یا کریستال پیزو می شود و در پی آن مسیر روغن پر فشار باز می‌شود. فشار بالای روغن و نوع مکانیزم داخلی انژکتور باعث می‌شود فشار سوخت به حد مناسب برای پاشش برسد.

مشخصات ظاهری انژکتور ها:

در صورتی که هیچ اتصال الکتریکی روی انژکتور موجود نباشد، انژکتور از نوع مکانیکی خواهد بود. وجود مجرای روغن هیدرولیکی یا  فنر قطور روی انژکتور نشانه انژکتور های UI است که نشان دهنده دو نوع مختلف تامین انرژی انژکتور است. هرنوع اتصال الکتریکی و استوانه متصل به انژکتور نشان دهنده این است که از سیم پیچ و یا کریستال پیزو استفاده شده است. در صورتی که اتصال الکتریکی وجود داشته باشد ولی استوانه روی انژکتور دیده نشود، به احتمال زیاد انژکتور از نوع پیزو خواهد بود. بزرگترین حفره روی انژکتور برای ورود سوخت و حفره دیگر برای جریان برگشتی سوخت است. بنابراین اگر حفره اصلی در سر انژکتور باشد، تغذیه از نوع Top Feed و اگر روی بدنه باشد از نوع Side Feed خواهد بود.

منبع: پاریزان