یک روز با شورولت کامارو 1967/ پادشاه عضلانی ها
در این شماره به سراغ یکی از نماد‌های دوران طلایی آمریکا رفتیم. مثالی بارز از سال‌های تجلی رویای آمریکایی در دهه شصت میلادی، زمانی که شورولت کامارو حکم ران خیابان‌ها بود.
به گزارش خودروتک، بسیاری بر این تصورند که ماشین تنها یک وسیله آهنین سرد و بی روح است، اما در دنیای ماشین بازی، خودروها روح دارند و زندگی می‌کنند، متولد می‌شوند، افتخار می‌آفرینند و حتی جاودانه می‌شوند. از سوی دیگر ماشین نیز همچون بسیاری دیگر از ساخته‌های دست بشر می‌تواند نماینده‌ای از مد و فرهنگ و روحیات یک ملت باشد. نماد چنین برداشتی بی شک خودروهای کلاسیک هستند که نمایانگر گذر دورانند و هر یک در حال و هوای مربوط به دوران خود خلق شده‌اند.
آغاز یک سلسله
بهار سال ۱۹۶۶ بود که تلگرافی از طرف جان کاتر، مدیر روابط عمومی جنرال موتورز، برای ۲۰۰ خبرنگار ارسال شد. تلگراف از رونمایی مدلی تازه توسط جنرال موتورز خبر می‌داد و روز بعد نیز جزییات بیشتری از ساخته جدید GM به دست اهالی رسانه رسید.
مدیران جنرال موتورز از گفتن اینکه کوپه جدید خود را به منظور رقابت با فورد ماستنگ راهی میدان کرده‌اند، هیچ ابایی نداشتند. آنها لغت CAMARO را از فرهنگ لغاتی انگلیسی – فرانسوی یافته بودند که به معنی دوستی و رفاقت بود، اما وقتی خبرنگاری در مورد معنای لغت CAMARO از مدیر توسعه محصول جنرال موتورز پرسید، جواب زیاد هم دوستانه نبود ” کامارو، جانور کوچکی است که ماستنگ را خواهد خورد… “
-
نمایش عمومی
به هرحال کامارو در سپتامبر همان سال در نمایشگاه خودرو لس آنجلس به نمایش عمومی در آمد و چندی بعد به عنوان مدل سال ۱۹۶۷ راهی مراکز فروش جنرال موتورز در سرتاسر آمریکا شد. کامارو نسل یک بر روی پلت فرم معروف F-body شکل گرفت که در واقع مخصوص مدل‌های دیفرانسیل عقب GM بود و از همان اول نیز در هر دو کلاس کوپه و کانورتیبل به فروش رسید.
جنرال موتورز نسل اول را تنها ۳ سال عرضه کرد و از همین رو مدل‌های باقی مانده از این سری به دلیل تیراژ کم از ارزش کلاسیک مضاعفی نسبت به سری‌های بعدی برخوردارند.
ویژگی‌های فنی
کامارو نسل یک در طول سال‌های تولید به ۱۵ پیشرانه مختلف شامل دو نمونه پایه شش سیلندر خطی و ۱۳ نمونه هشت سیلندر خورجینی مجهز شد. برای نمونه‌های شش سیلندر گیربکس‌های دو سرعته اتوماتیک یا سه سرعتی دستی به شکل استاندارد عرضه می‌شد، اما بعدا امکان انتخاب نمونه‌های چهار سرعته دستی و سه سرعته اتوماتیک نیز فراهم شد.
همچنین نمونه‌های V8 از نظر فنربندی و شاسی نیز تفاوت هایی با مدل‌های شش سیلندر داشتند تا هندلینگ خودرو متناسب با قدرت بیشتر پیشرانه ارتقاء یابد. بدین ترتیب یک خریدار کامارو در اواخر دهه ۶۰ قدرت انتخاب بسیار بالایی داشت و می‌توانست خودرویی اقتصادی با تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت یا ماسل کاری واقعی به قدرت ۳۷۵ اسب بخار را سفارش دهد.
-
قدرت غیرخالص
چنین قدرتی برای نمونه‌های مسابقه‌ای و تولید محدود سری COPO تا مرز ۴۳۰ اسب بخار نیز افزایش می‌یافت که البته باید گفت که احتمالا تمامی این اعداد و ارقام بر اساس سیستم اندازه گیری قدرت غیر خالص سال‌های دور خودروسازان آمریکایی محاسبه شده‌اند.
ترمزهای دیسکی برای چرخ‌های جلو نیز از دیگر ویژگی‌های مدل‌های قدرتمند V8 بود، این در حالی بود که نمونه‌های شش سیلندر پایه حتی از بوستر ترمز نیز بی بهره بودند و در هر دو محور به ترمز کاسه‌ای مجهز بودند. نسل یک همچنین در سه تیپ متفاوت تحت عناوین RS، SS و Z28 عرضه می‌شد که امکان انتخاب بیشتری به خریداران می‌داد.
چراغ‌های جلو مخفی شونده شاید مهمترین ویژگی برای مدل‌های RS باشند، اما این چراغ‌های مخفی شونده و کشویی جلو با جزییات متفاوت در چراغ‌های عقب و قطعات کرومی براق تر بر روی بدنه تکمیل می‌شود.
- جزئیات خاص
برای مدل SS نیز جزییات خاصی در نظر گرفته شده بود که ازجمله مهمترین آنها می‌توان به تقسیم بندی مربعی وسه گانه چراغ‌های عقب و افزوده شدن قطعات ریز کرومی به تریم خارجی اشاره کرد. البته برای سال ۶۷ مدل ویژه‌ای نیز در کلاس بدون سقف (کانورتیبل) عرضه شد که با پسوند RS/SS از آرایش ترکیبی هر دو سری بهره می‌برد.
در نهایت سری Z28 به عنوان کامل ترین و قدرتمند ترین مدل از کامارو نسل اول، شامل پیشرانه‌های V8 هفت لیتری با ۲۹۰ الی ۴۰۰ اسب بخار قدرت تولیدی، گیربکس کوتاه تر، زیربندی ارتقاء یافته و ترمزهای دیسکی برایچرخ‌های جلو می‌شد.
-
خط مسابقه
بال عقب جذب شده بر روی درب صندوق عقب، خطوط مسابقه‌ای سپید رنگ، نوشته Z28 بر جای جای بدنه و رینگ‌های متفاوت از جمله مشخصات ظاهری این خودروها بودند. البته برخی از مدل‌های Z28 نیز بنا به سفارش با الگوی ظاهری RS تولید می‌شدند و از این رو، هم اکنون تفکیک نمونه‌های RS تغییر یافته با Z28های واقعی چندان ساده نیست.
جالب آنکه جنرال موتورز برای تامین نیاز بازار اروپا خط تولید جمع و جوری را هم در کشور سوئیس به راه انداخته بود که به فروش کاماروهای نسل یک با پیشرانه‌های بلوک کوچک V8 اختصاص داشت که نسخه‌ای متفاوت نسبت به نمونه‌های عرضه شده در بازار آمریکا بودند.
این شورولت‌های اروپایی به گیربکس چهار سرعته دنده دستی و دیفرانسیل مخصوص کلاچ دار و ادوات ایمنی کامل تری نسبت به نمونه‌های شش سیلندر آمریکایی مجهز بودند.
دلچسب و کم نظیر
کامارو نسل یک بر خلاف مدل جایگزینش یعنی نسل دو، در تعداد معدودی به کشورمان راه یافته است و از همان تعداد هم شمار اندکی باقی مانده‌اند که شامل چند دستگاه کروک و چند نمونه کوپه می‌شوند، آنطور که کاوان رایج، مالک خودرو مورد آزمایش می‌گوید، نمونه‌های کوپه مربوط به سال ۱۹۶۹ در کشورمان به تنها دو دستگاه محدود می‌شوند که نمونه زرد رنگی که در تصاویر می‌بینید، یکی از آنهاست. سال تولیدی خودرو نه تنها به دلیل پایان تولید نسل یک، بلکه به خاطر پایان یافتن دهه شصت که دورانی رویایی برای صنعت خودروسازی آمریکا بود، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
در فضای داخلی کابین البته همه چیز فابریک و دست نخورده است، چرا که کارکرد خودرو در محدوده ۹۳ هزار کیلومتر قرار می‌گیرد که با توجه به عمر ۴۵ ساله این کوپه آفتابی رنگ رقم کمی به نظر می‌رسد.
جالب آنکه سامانه باز شدن چراغ‌های مخفی به صورت کشویی، از مکانیزمی بادی بهره مند بود که البته در طول این سالیان دراز دچار نقص در عملکرد شده است، شیوه کار بدین ترتیب است که دو قاب بر روی ریلی به سمت مرکز جلو پنجره مکیده می‌شوند و بدین ترتیب چراغ‌های بزرگ و دایره‌ای شکل خودرو نمایان می‌شود.
-
ظرافت فراوان
نوشته ۱۹۶۹ با ظرافت فراوان بر روی تمامی قطعات ظاهری از جمله طلق چراغ‌ها دیده می‌شود که نشانی از بکر بودن خودرو و فابریک بودن تمامی قطعات ظاهریست. در فضای درونی کابین که اتفاقا برای چهار سرنشین نیز مناسب است. پشت فرمان نخستین نکته‌ای که جلب نظر می‌کند، جذب شدن نشانگر‌های دایره‌ای شکل درون قابت مربع مستطیل جلو داشبورد است.
ظاهرا طراحان سعی در پر رنگ کردن تضاد میان اشکال دایره‌ای و چهار گوش داشته‌اند، چرا که سر دنده خوش دست و گوی مانند استیل نیز که درون قابی مربعی قرار گرفته، به شکل عجیبی جذاب و خوش دست به نظر می‌رسد و راننده را به تعویض هرچه سریع‌تر دنده تشویق می‌کند، اما حیف که گیربکس تنها سه دنده دارد که از قضا بسیار هم بلند انتخاب شده‌اند.
پیشرانه شش سیلندر خطی با تنها ۲۵۵ اینچ مکعب حجم (۴٫۱ لیتر) قادر به تولید ۱۵۵ اسب بخار قدرت در دور ۴۲۰۰ RPM است، اما با توجه گشتاور قابل توجه ۳۱۹ نیوتن متری که از دور ۱۶۰۰ RPM حاصل می‌شود، می‌توان دریافت که بخش زیادی از این قدرت از همان دورهای ابتدایی در اختیار راننده قرار می‌گیرد و البته توانایی‌های حرکتی به خصوص با در نظر گرفتن ضرایب گیربکس و دیفرانسیل مناسب است.
فنربندی کامارو نسل یک به گونه‌ای توسعه یافته است که ظرفیت تحمل وزن زیاد پیشرانه‌های V8 را نیز داشته باشد، بنابراین نمونه مورد آزمایش با پیشرانه سبک وزن شش سیلندر، در پیچ‌ها چابک و پایدار احساس می‌شود، اما برای ترمز گیری به مهارت ویژه و قدرت زیاد ماهیچه پا نیاز است تا بدون وجود بوستر ترمز، بتوان این شورولت نسبتا سنگین وزن را در مسافت مناسب متوقف کرد.
منبع: رگلاژ
