ملاقات با عجیب ترین میتسوبیشی ایران
به دیدن ون‌های شهری چینی و ژاپنی در معابر شهرهایمان عادت کرده‌ایم و مدتهاست آن‌ها را به عنوان تاکسی و عوامل فعال سیستم حمل‌و‌نقل عمومی کشورمان پذیرفته ایم.
به گزارش خودروتک، همچنین مدتی است که آفرود بازی در کشورمان به طور فزاینده‌ای رواج پیدا کرده و پیر و جوان با هر امکاناتی سعی دارند حداقل با خرید یک جیپ یا پاترول دست دوم آخر هفته خود را در دامان طبیعت بگذرانند. این دو پدیده آشنا اما به ظاهر هیچ ربطی به هم ندارند و میان آفرود بازی و ون سواری کوچکترین شباهتی مشاهده نمی‌شود؛ اما سال‌ها قبل ژاپنی‌ها طبق معمول به سراغ ایده‌های عجیب خود رفتند و میتسوبیشی برادری برای پاجرو خلق کرد که ون سواران را آفرود باز کرد! آنچه خواهید خواند خلاصه‌ای است از ملاقاتی کوتاه با این خودرو خاص در یک عصر جمعه دلگیر…
از دنده هوایی تا دنده فضایی!
دلیکا به عنوان یکی از قدیمی‌ترین محصولات میتسوبیشی، در دو کلاس ون (نزدیک به MPV) و وانت بار تولید می‌شود و نسل‌های گوناگون آن در سراسر این کره خاکی خدمت کرده‌اند. نسل سوم این خودرو با اندکی تغییرات به ناوگان حمل‌و‌نقل کشورمان راه یافت و ایرانیان بیش از پیش با این خودرو آشنا شدند.
با آن که واردات خودرو در لوای برند چینی Soueast صورت گرفت، اما به دلیل شناخته شده بودن نام و نشان میتسوبیشی در ایران بیشتر مالکان بر اصالت میتسویی خودرو خود تاکید می‌کنند. با آن که نسل پنجم این خودرو در سال ۲۰۰۷ عرضه شد، اما نسل چهارم دلیکا به دلیل معرفی قابلیت آفرود و سیستم انتقال نیرو به هر چهار چرخ از اهمیت خاصی برخوردار است.
نام اصلی این خودرو دلیکا است، اما در بسیاری از بازارهای هدف نام Space Gear برای آن برگزیده شد. شاید بتوان علت اصلی این تغییر نام را در تغییر چهره خودرو از یک ون ساده به یک آفرودر همه فن حریف دانست. این نسل که در سال ۱۹۹۴ وارد بازار جهانی شد، در ابعاد متفاوت و در دو نوع دو دیفرانسیل و دیفرانسیل عقب عرضه شد.
پیشرانه‌های لیتری ۲٫۴ چهار سیلندر و ۳ لیتری بنزینی و دو پیشرانه توربو دیزل ۲٫۵ و ۲٫۸ لیتری چهارسیلندر برای Space Star قابل سفارش بودند که بیشترین اسب بخار متعلق به پیشرانه ۳ لیتری با ۱۸۵ اسب بخار بود.
همگی این پیشرانه‌ها و پلت‌فرم Space Gear با میتسوبیشی پاژرو یکسان بودند. همین سبب شد تا قابلیت‌های افسانه‌ای آفرود پاجرو به Space Gear ارث برسد.
ملاقات با بز کوهی
با دیدن این میتسو هر کسی در تفکرات متناقض خود غوطه ور خواهد شد! اولین از همه ظاهر مهربان Space Gear در کنار عرض کم و ارتفاع نسبتاً زیاد آن ملغمه‌ای از یک ون، سدان و حتی SUV ژاپنی است که ممکن است در بیننده این تفکر را ایجاد کند که خودرو یک ون کاملاً معمولی است که مالک سعی کرده آن را شبیه به خودرویی با قابلیت آفرود بالا تزئین کند!
اما با صرف اندکی زمان بیشتر متوجه خواهید شد که این خودر۲۷و بیش از آن که یک شبیه به یک تاکسی خطی باشد، یک ون همه فن حریف است.
ظاهر خودرو بسیار شبیه به سایر محصولات میتسوبیشی در دهه نود است. شاید برای ما بیش از همه گالانت و لنسر های وارداتی “۹۲” را یادآوری کند. خصوصاً این که عرض کم خودرو سبب می‌شود شباهت آن به برادران کوچکتر خود تشدید شود.
سادگی و استفاده بیش از حد از منحنی هایی که به اشکال بیضوی تبدیل می‌شوند،مهمترین شاخصه طراحی خارجی این خودرو است. حتی شاید بتوان خود Space Gear را هم یک بیضی بزرگ دانست که با چراغ‌ها و سایر تزئینات بیضی شکل تکمیل شده است.
تغییراتی که مالک در ظاهر خودرو انجام داده است بسیار محدود است. مهمترین و بارزترین نکات را باید افزودن گارد جلو و نوشته‌های کرومی میتسوبیشی و همچنین تعویض رینگ و لاستیک خودرو با نمونه‌های مورد استفاده در پاژروهای تولید شده توسط گروه خودروسازی بهمن دانست.
همچنین ارتفاع خودرو اندکی افزایش یافته است تا حرکت در مسیرهای صعب العبور با سهولت بیشتری انجام گیرد.
با ورود به داخل خودرو اما با دنیایی پر از تناقضات جدید مواجه می‌شویم! در جای جای کابین با نوشته‌های ریز و درشت ژاپنی مواجه می‌شویم که تلاش می‌کنند از سیر تا پیاز خودرو را برای ما روشن کنند!
آفرود بازی
علاوه بر این باید به قرار گیری دسته دنده در سمت چپ غربیلک فرمان و همچنین ادوات “آفرود بازی” همانند قطب نمای روی داشبورد اشاره کرد که مشابه آن را در پاژروهای دهه نودی دیده ایم.
علاوه بر این دو نکته دیگر حکایت از جدی بودن عظم میتسو برای آفرودر ساختن این ون دارند؛ یکی دسته دنده مربوط به دنده کمکی این خودرو که بین دو صندلی جلو تعبیه شده است و دیگری نشان گری که در حاشیه کیلومتر شمار و سایر عقربه‌ها وضعیت انتقال نیرو را به راننده نشان می‌دهد.
تسلط راننده نسبت به دماغه به دلیل کوتاه بودن آن نسبتاً مناسب است و دید عقب به کمک آینه کمکی عقب تامین شده است. همانند سایر ون ها، بزرگ بودن فضاهای شیشه‌ای دید کلی خوبی را به ارمغان می‌آورد.
اما نکته‌ای که شاید از دید بسیاری پنهان بماند انتقال فرمان خودرو از سمت راست به چپ است (خودرو متعلق به سفارت یکی از کشورها در ایران بوده است) که با خرید داشبورد مناسب و تعویض قطعات صورت گرفته است. علت عدم وضوح چنین تغییری استفاده از قطعات فابریک و دقت در مونتاژ دوباره قطعات است.
کابین جادار
کابین جادار این ون به راحتی ۸ مسافر را در خود جای می‌دهد. همچنین فضای داخلی آن به نسبت سایر خودروهای دهه هم سن و سال ژاپنی اندکی حس لوکس بودن را تداعی می‌کند، هرچند باز هم دریایی است از قطعات پلاستیکی خاکستری و سیاه رنگی که بعضاً کیفیت ساخت چندان مناسبی ندارند.
اگر قدتان بلندتر از ۱۷۵ سانتی متر است برای ورود به قسمت عقب خودرو اندکی مشکل خواهید داشت، اما پس از نشستن بر روی صندلی قطعاً از وضعیت کابین راضی خواهید بود. با آن که تنظیم وضعیت صندلی‌ها برقی نیست، اما جهات متعددی برای تنظیم آن‌ها پیش بینی شده است؛ به طوری که صندلی‌های ردیف دوم حتی قابلیت گردش حول محور مرکزی خود را دارند.
در کنار ردیف دوم صندلی‌ها کنسولی تعبیه شده است که وضعیت سیستم تهویه دو ردیف عقب را تنظیم می‌کند. علاوه بر این سقف خودرو مجهز به دو سانروف است که به طور برقی باز و بسته می‌شوند. سخاوتمندی میتسو در تامین فضای کافی تنها به سرنشینان محدود نمی‌شود و برخلاف اکثر ون‌های کوچک، فضای بار نسبتاً مناسبی در پشت صندلی‌های عقب تعبیه شده است.
مشخصات فنی
بعد از باز کردن کاپوت نسبتاً کوچک خودرو به پیشرانه ۲٫۸ لیتری توربو دیزل ۱۲۵ اسب بخاری میتسو می‌رسیم که بر روی بسیاری از محصولات دیگر این کمپانی همانند پاژرو نیز نصب شده است.
اگر اندکی با سیستم‌های پرخوران آشنا باشید پیش از باز کردن کاپوت و دیدن نوشته‌های Intercooler در دو طرف خودرو هم به توربو بودن Space Gear پی خواهید برد. چرا که ورودی هوای کوچکی که بر روی کاپوت تعبیه شده است دقیقاً بر روی اینترکولر قرار گرفته است و این بخش از پیشرانه به سادگی قابل تشخیص است.
از اینترکولر نقره‌ای رنگ پیشرانه که بگذریم، شاید جالب‌ترین نکته در این بخش جمع و جور بودن پیشرانه است که شاید ما را در تخمین حجم آن به اشتباه بیندازد و به راحتی با یک پیشرانه ۱٫۶ لیتری اشتباه گرفته شود!
قابلیت‌های روزمره و آفرود
مالک خودرو تعدادی آفرودر دیگر نیز در اختیار دارد و از عملکرد ون ژاپنی خود نسبت به سایر خودروهایش بسیار راضی است. از سواری نرم و راحت این خودرو که بگذریم، شتابگیری مناسب و کشش مناسب خودرو است که به مدد گشتاور خوبی که پیشرانه دیزلی در اختیار راننده قرار داده، رضایت مالک را برآورده کرده است.
علاوه بر این هندلینگ خودرو با وجود عرض نسیتاً کم و ارتفاع زیاد در مقایسه با بسیاری از خودروهای شناخته شده استثنائی ارزیابی می‌شود. همه این‌ها به کمک سیستم تعلیق و شاسی پیشرفته ای،مقدور شده که میتسوبیشی از آن در پاژرو نیز استفاده کرده است.
قابلیت درخور
بنابراین قابلیت آفرود Space Gear نه تنها در رده خود بسیار مناسب است، بلکه می توان آن را با بسیاری خودروهای شناخته شده تر مقایسه کرد.
با آن که Space Gear در بازه‌ای تولید شده است که واردات خودرو به کشورمان امکان پذیر نبود، اما به دلیل اشتراکاتی فنی موجود میان این خودرو و سایر محصولات میتسوبیشی خصوصاً پاجیرو و همچنین ون‌های چینی وارداتی که برپایه محصولات میتسو شکل گرفته‌اند، از نظر قطعات فنی مشکل خاصی برای این خودرو متصور نیست.
با این حال وضعیت تامین قطعات تزئینی ممکن است اندکی مشکل زا باشد و برای تهیه آن‌ها باید به سراغ تامین کننده نمونه‌های دیفرانسیل عقبی برویم که به عنوان تاکسی فرودگاه مدتی است در خدمت ناوگان حمل‌و‌نقل کشور هستند.
علاوه بر این مصرف سوخت این خودرو حدود ۳ تا ۴ لیتر بیش از عدد ادعایی کارخانه (۶ لیتر در یکصد کیلومتر در جاده) است که دلیل آن شاید کیفیت نه چندان مناسب گازوئیل توزیع شده در جایگاه‌های مربوطه است؛ امری که مدتهاست مانع واردات خودروهای سواری دیزل شده است و بارها بحث هایی جدی پیرامون آن میان مراجع توزیع کننده سوخت و سازمان‌های زیست محیطی صورت گرفته است.
خلاصه کلام
با آن که Space Gear در خارج از کشورمان خودرویی نه چندان خاص محسوب می‌شود، اما به دلیل نایابی و قابلیت‌های منحصر به فردش در ایران به گزینه‌ای جذاب برای آفرودبازان و علاقمندان خودروهای ژاپنی دهه نود بدل شد.
منبع: رگلاژ
