اما و اگرها درباره بازگشت خودروسازان فرانسوی
با در نظر گرفتن فرض برقراری دوباره روابط سیاسی و اقتصادی ایران و فرانسه در دوره کنونی، خودروسازی کشور چه نفعی از این ماجرا خواهد برد؟ برای پاسخ به این پرسش می‌توان چهار احتمال شامل «شکل‌گیری قراردادهای پایدار »، «بازگشت فرانسوی‌ها به خودروسازی و عقب راندن چینی ها »، «حضور متفاوت و مستقل فرانسوی‌ها در ایران » و «تشکیل قطب فرانسوی در خودروسازی کشور» را مورد بررسی قرار داد.
به گزارش خودروتک به نقل از دنیای اقتصاد ، در این بین، شکل‌گیری قراردادهای پایدار می‌تواند کمک بزرگی به توسعه خودروسازی کشور کند. در گذشته معمولا قراردادهای خودرویی با اتهاماتی مانند برد-برد نبودن، به تاراج رفتن بازار و دستاورد نداشتن، مورد حمله اصولگراها قرار می‌گرفت و گاهی اجازه نمی‌دادند کارها پیش برود (مانند ماجرای قرارداد ال-۹۰ و حضور مستقل رنو در ایران) .اما حال کار دست خود آنهاست و اگر فرض بگیریم ارتباط ایران با دنیا برای سال‌های طولانی در بستری عادی قرار گیرد و دچار تنش نشود، خودروسازی کشور این فرصت را خواهد داشت تا به واسطه مشارکت‌های خارجی قوی، مسیر توسعه را زودتر طی کند.
طبعا وقتی خارجی‌ها نیز به این نتیجه برسند که ایران به دنبال ارتباط پایدار و کم تنش با دنیا است، امنیت بیشتری بابت سرمایه‌گذاری در کشور احساس خواهند کرد و این موضوع می‌تواند به افزایش همکاری‌های خارجی در صنعت خودرو منجر شود. هرچند با شکل‌گیری چنین فضایی، خودروسازی ایران می‌تواند میزبان بسیاری از شرکت‌های معتبر جهان باشد، اما به نظر می‌رسد فرانسوی‌ها با توجه به زیرساخت‌هایی که از قبل در صنعت خودرو کشور ایجاد کرده‌اند، بیشترین شانس را خواهند داشت.بازگشت فرانسوی‌ها (و در ادامه، احتمال حضور دیگر خودروسازان دنیا در ایران) می‌تواند سبب عقب راندن چینی‌ها شود.گفته می‌شود در سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین، خودروسازی نقش پررنگی دارد و این در حالی است که با حضور خودروسازان معتبر دنیا به ویژه فرانسوی‌ها در کشور، چینی‌ها شانسی برای تبدیل شدن به شریک شماره یک یک صنعت خودرو ایران نخواهند داشت.
البته تردیدی نیست که همکاری خودرویی با چین مزایایی هم به دنبال دارد، زیرا چینی‌ها در سایه مشارکت‌های خارجی، به پیشرفت‌های بزرگی در خودروسازی دست یافته‌اند.با این حال اینکه چین به شریک نخست صنعت خودروی کشور تبدیل شود، چندان مورد پذیرش افکار عمومی نیست، ضمن آنکه طی کردن مسیر توسعه با دیگر خودروسازان دنیا، سریع‌تر خواهد بود.
اما اتفاق دیگری که می‌توان در سایه ازسرگیری ارتباط اقتصادی ایران و دیگر کشورها به ویژه فرانسه، متصور شد، حضور متفاوت و مستقل فرانسوی‌ها در صنعت خودرو است. با توجه به موقعیت جغرافیایی استراتژیک ایران از یکسو و بازار نسبتا بکر آن از سوی دیگر، خودروسازان خارجی بدشان نمی‌آید به صورت مستقل در کشور فعالیت کنند.این پروژه را رنو در دوران برجام پیگیری کرد اما مخالفت‌ها و سنگ‌اندازی‌های داخلی مانع آن شد.حالا در سایه این فرض که ایران می‌خواهد به آغوش جامعه جهانی بازگردد و آن را حداقل به این زودی‌ها رها نکند، می‌توان امنیت بیشتری را برای سرمایه‌گذاری خارجی متصور شد. در واقع خودروسازان خارجی وقتی احساس کنند می‌توانند حضوری پایدار و به دور از تنش‌های سیاسی در ایران داشته و سرمایه شان در امان باشد، بیش از پیش برای حضور مستقل انگیزه خواهند داشت.
در نهایت اینکه حضور خودروسازان فرانسوی در ایران به صورت مستقل، عملا به تشکیل قطب سوم در صنعت خودرو کشور منجر خواهد شد.در مشارکت‌های قبلی خودروسازی ایران همواره پای یکی از شرکت‌های داخلی در میان بوده، اما در صورت حضور مستقل، فرانسوی‌ها می‌توانند قطبی جدید و بسیار قوی را در صنعت خودرو کشور تشکیل دهند و این‌گونه سطح رقابت بالا برود.وقتی خودروسازان فرانسوی به صورت مستقل در ایران حضور پیدا کنند، میان آنها و شرکت‌های داخلی رقابت شکل خواهد گرفت، رقابتی که می‌تواند به توسعه کمی و کیفی ایران‌خودرو و سایپا (دو خودروساز اصلی کشور) بینجامد.در این شرایط، خودروسازی ایران در مسیر توسعه و پیشرفت قرار می‌گیرد و آنها نیز از اتهام عدم انتقال تکنولوژی به صنعت خودروی کشور مبرا خواهند شد.این رویاهای شیرین اما همه در سایه تغییر رویکرد ایران در قبال جامعه جهانی تعبیر خواهند شد.آیا این تغییر بزرگ رخ خواهد داد؟ باید منتظر ماند و دید.
